Στο μπάχαλο της πανεπιστημιούπολης Ζωγράφου ήταν αδύνατο να ακουστεί η αντιρρητική φωνή των κυρίων Σβέρκου και λοιπών -μάλιστα η φωνή τους ήχησε καμπανιστά. Αλλά η Παιδεία στην Ελλάδα μοχθεί υπό τον συμπαθή αναρχισμό μιας μεγάλης μερίδας φοιτητών που είναι αποκύημα ενός βαρετού αντιδραστικού κινήματος.

Σε κάτι τέτοια, λειτουργεί η αργοσάλευτη Δικαιοσύνη, το δάσος των νομικών εμπλοκών, και ιδίως η δημιουργία εσωτερικής αντίστασης, ου μην αλλά και της καούρας των πρυτάνεων και άλλων καθηγητών.

Εμένα αυτά μου θυμίζουν πως επί του 1821, Γραικοί και Αλβανοί είχαν αναλάβει να ξοδεύουνε το αίμα τους ενάντια στον τύραννο. Τώρα, που οι τύραννοι σπανίζουν, απομένει ένα υποκριτικό χαμόγελο των αναμεμιγμένων, και άλλα δεν λέγω.