Επιτέλους, αεροχείμαρρος! Ήτοι ένα παγωμένο ποτάμι που άρχεται από κατεψυγμένα εδάφη και καταλήγει σε μακροπερίοδο ψόφο. Συνήθως ανήκει στις «κυκλοφορούσες φήμες» αλλά μόνον δύο φορές συνέβη πραγματικά και σε αμφότερες η παγωνιά ήταν απίστευτη.

Τα Χριστούγεννα του 1962, στο εφηβικό μου ημερολόγιο γράφω «χιόνι, παιγνίδι». Δεν ήταν αρκετό: ανήμερα του Αγίου Αντωνίου 1963, κι έως τις δύο του Φεβρουαρίου, ένα κατάψυχρο ρεύμα μας έχωσε στο χιόνι, η θερμοκρασία έπεσε στους μείον είκοσι, πολλοί άνθρωποι, κυρίως μαθητές και τολμηροί αγρότες, δοκίμασαν, κατά τα γνωστά, να περπατήσουν προς παζάρια και σχολεία και τους έψαχναν οι οικογένειές τους αλλόφρονες, κυρίως στον κάμπο των Γιαννιτσών. Το χιόνι έφτανε στο γόνατο, οι απόπειρες παιχνιδιού απέτυχαν διότι κυριάρχησαν διαστρέμματα στην παραμικρή προσπάθεια να περπατήσεις. Φυσικά δεν υπήρχε ανοιχτό σχολείο.

Μια γενιά αργότερα, Δεκέμβριο του 1988, η βόρεια Ελλάδα χάθηκε στο χιόνι. Αφήσαμε αυτοκίνητα και χαριτωμένους χιονοπόλεμους και σε αγέλες των πέντε και των δέκα, χωθήκαμε σε φιλικά σπίτια, τρώγοντας το καταπέτασμα, καρφωμένοι στα δελτία ειδήσεων. Αυτός ο αεροχείμαρρος ήταν πιο φαρμακερός και είχε μεγάλη διάρκεια. Απόδειξη: δυο μήνες βαθιά μέσα στο 1989 και οδηγώντας για δουλειές στην ανατολική Θράκη, ο πάγος παντού έμοιαζε άσπιλος και αμετακίνητος. Σε πολλά σημεία της υπαίθρου, το παγωμένο χιόνι χάθηκε όταν μπήκε με το καλό η άνοιξη.

Ελπίζω να αληθεύει ο προαναγγελθείς αεροχείμαρρος, αν και με την ατμόσφαιρα «διογκωμένης φήμης» που επικρατεί, δεν διατηρώ πολλές ελπίδες να μελανιάσει το αχείλι μου.