Θα υπάρχει κάπου μια θεωρία που σκιαγραφεί το φιλί ως μια αρχέγονη αντίδραση απέναντι στη γέννηση του λόγου, απέναντι στην κυριαρχία και τυραννία των λέξεων. Το φιλί μεταξύ των εραστών διαβάζεται έτσι ως όχι μόνο απόπειρα παύσης των περιττών λέξεων αλλά των λέξεων γενικά. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι μεταξύ εραστών υιοθετούνται συχνά ιδιωτικοί κώδικες επικοινωνίας, ντοπιολαλιές (και χρονολαλιές) του έρωτα, όπως για παράδειγμα τα περίφημα «γλίγλικα» που έχει σκαρφιστεί ο Χούλιο Κορτάσαρ στο «Κουτσό».

Ο Θανάσης Βαλτινός προτάσσει, σε πλήρη σύμπνοια με τη θεματική «θάνατος και λαγνεία» που διαφεντεύει το έργο του, το παρακάτω κείμενο (από το Ημερολόγιο 1836-2011, Εστία 2013) που βλέπει το φιλί ως την υπέρβαση του κανιβαλισμού. Εγώ θα ήθελα να συνδέσω τις δύο θέσεις –του Βαλτινού και τη δική μου– και να προτείνω να σκεφτούμε για λίγο, ένεκα η ημέρα, και τον λόγο ως κανιβαλισμό, που πάντα θα ακυρώνεται μέσω της υπέρβασης που συνιστά το φιλί.