Τουρκία και Γαλλία, στις αυτοδιοικητικές τους εκλογές, έδειξαν στους μερακλήδες ότι τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Και μείωση ψήφων. Μήτε τα σκάνδαλα ή η μυρωδιά τους, αλλάζουν το πολιτικό σκηνικό, μήτε η επίγνωση των σοσιαλιστών ότι έρχεται μπουχός εκ δεξιών τους μετέβαλαν τις προβλέψεις για τη γαλλική αυτοδιοίκηση.
Ως προς την Γαλλία όμως (έμμεση ένδειξη ότι μερικά μοτίβα είναι τόσο επίμονα που θα μας βγάλουν την ψυχή) επικοινωνιακά, η διεθνής κοινή γνώμη πληροφορήθηκε δυό συμβάντα τελείως ξεκούδουνα και εκτός συστημικής πολιτικής γνώσης.
Πρώτη είδηση ότι οι σοσιαλιστές, μέσα «από μία τέως ερωμένη του Προέδρου» (sic) «κρατήθηκε το Παρίσι». Όχι δεν είναι ο Θιέρσος, οι κομμουνάροι και «ο παληκαράς ο Μπουρμπακί». Από ποιόν σώθηκε το Παρίσι;
Η δεύτερη είδηση είναι αποτρόπαιη. «Δέκα ή έντεκα δήμους με πληθυσμό πάνω από 9 χιλιάδες» κέρδισε η οικογένεια Λεπέν και η ακροδεξιά της ιδεολογία. Η Γαλλία διαθέτει μερικές δεκάδες χιλιάδων Δήμους! Το ποσοστό των Λεπέν δεν είναι καν ανιχνεύσιμο. Και όμως! Ο φοβίτσος των πόλεων πρέπει να ζήσει με το φόβητρο πως πλάκωσε το Βισύ στην χειρότερη περίπτωση και πως ένας Πυβί ντε Σαβάν θα σώσει με συγκίνηση την αδάμαστη γαλατική προκοπή!
Άρα, εντός Ευρωζώνης, δεν είμαστε ο μόνος λαός που χωνεύει παραμύθες, ακρισίες, υπερβολές και κινδυνολογίες.
Εκτός του συστήματος που ασκεί αυτήν την ιδιότυπη τρομοκρατία σύμπτυξης των καταναλωτικών συνηθειών (μη νομίσετε πως κάνει κάτι πιο ιδεολογικό) στέκεται η μεγάλη, πάμφωτη, δεσποτική, πασαλίδικη νίκη του Ερτογάν εναντίον των συνασπισμένων δυνάμεων του Γκιουλέν. Οι Αμερικάνοι θα ήθελαν πολύ στη θέση ενός διεφθαρμένου Σάχη-Χαλίφη που παίρνει τις αραβικές ντολάρες και επενδύει σε φαραωνικά έργα, να υπήρχε ένας γεννήτορας ταλιμπάνηδων στην Τουρκία. Μήτε αυτό φτούρησε. Η αυτοδιοίκηση της χώρας, η μόνη που λειτούργησε με πολλά λεφτά, που άλλαξε ολόκληρα τοπία στα μεσόγεια και στη μεσόγειο, που ανέλαβε μέρος της εξουσίας καθώς η αρχαία διαφθορά δεν είναι στη μόδα, εμπιστεύεται τον πασά της.
Ο Ερτογάν, ενώ δεν έχει πολλά κοινά με τον δικό μας Ανδρέα, διαθέτει την καλή μαρτυρία του «χαλάλι», του «χαράμι» και του «ντεφ΄ να γίνει», αξίες που συμποσούνται στο «έχουμε αρχηγό δράκο με χοντρόλαιμο» που κυκλοφορεί μοντέλες και ντύνει με ταπετσαρία δωροδοκημένα χρήματα παρέα με την Οικογένειά του, τον Υιό του» Όπως ο Έλλην Ανδρέας ήταν καραμπουζουκλης και γοήτευε τα πλήθη. Εδώ δεν τα γοητεύει, αλλά τον ανέχονται πολύ περισότερο από τους κράχτες των άλλων συμφερόντων, που κρατούσαν τη χώρα σε άλλες διαδικασίες επί πενήντα χρόνια.
Φοβάμαι πως η ελληνική αυτοδιοίκηση δεν βρίσκεται καν το «άλφα» για να βγουν παρόμοια συμπεράσματα. Μπουτάρης και Καμίνης δείχνουν να επιπλέουν. Η ελαφρόπετρα των άλλων υποψηφίων δεν είναι γνωστό αν θα αναμιχθεί με νεράκι και τσιμέντο, να έχουμε μπετόν. Ως τότε, ας βλέπουμε τα γαλλικά και τούρκικα αποτελέσματα με προσοχή, και καλές προβλέψεις σε όλους…