Στη δευτέρα Λυκείου, 1965, ήρθε στην τάξη μας μια ψηλή, χλομή, διακριτική κοπέλα, η Τοτοκότση. Δεν προλάβαμε να την ζήσουμε, και πέθανε το κορίτσι, βυθίζοντάς μας στο πένθος.

Ένα πένθος που πήγε τζάμπα και άδικα, επειδή περιμέναμε να την συνοδέψουμε στην τελευταία της κατοικια και ο Γυμνασιάρχης μας, ονόματι Ζαβιτσιανάκης, για να μη διαταραχθεί η εκπαιδευτικη διαδικασία, αρνήθηκε να μας επιτρέψει να λάβουμε μέρος στην κηδεία.

Αντιδράσαμε με μια παγωμένη, ολόψυχρη σιωπή και ώσπου να τελειώσει το έτος, δεν θέλαμε να τον ξέρουμε.

Πολύ αργότερα, είδα το παρόνομα της αναρτημένο σε ένα μαγαζάκι στο Μπεζεστένι, στην πλευρά της Βενιζέλου.

Δεν έχει περάσει μέρα που να μη περνάω από την περιοχή και να μη την σκεφτώ.