Όλοι ξέχασαν εκείνο το μικρό κορίτσι που το έλιωσε η πόρτα στο εργοστάσιο στο Κερατσίνι και οι υπάλληλοι το κλωτσούσαν σα σακούλα σκουπιδιών να δούνε αν είναι ζωντανό.

Και το πρόβλημα μας είναι ο αλήτης ο πρωθυπουργός, και η σωτηρία μας είναι καλύτεροι μισθοί.

Και όλοι ζουν σε μια τεράστια πόλη γεμάτη κάμερες και καταστολή σαν φυλακισμένοι και όσοι ζουν μακριά της μαραζώνουν και τους έχει φάει η ερημιά του χειμώνα γιατί ξέχασαν ν' ακούν τον αέρα στα δέντρα και επιθυμούν ν' ακούσουν "ένα τσηζ παρακαλώ".

Και όλοι μιλούν για την επανάσταση και την πτώση του καπιταλισμού μέσα από τα τετράγωνα διαμερίσματα και βρίσκουν την Νέα Υόρκη συναρπαστική, ενώ τα λιβάδια βαρετά γιατί δεν έχουν ηλεκτρικό ρεύμα.

Βρίσκουμε καταφύγιο στην μουσική και την λογοτεχνία για να βιώνουμε ανθρώπινα έργα που δεν φέρνουν αηδία και χαϊδεύουμε γατούλες γιατί οι σχέσεις στα δύο φύλα έγιναν ένα αιματηρό μακελειό ή ένας αποχαυνωτικός βάλτος δειλού συμβιβασμού.

Και τραγουδάμε μόνοι μας, ν' ακούσουμε την φωνή της ψυχής που καλύφθηκε από τηλεοπτικά σποτ και αντιγράφει ο κόσμος σκέψεις και λόγια και αστεία άλλων γιατί ξέχασε ή και δεν γνώρισε ποτέ τα δικά του.

Προσέχω να δείχνω γαμάτος και ήρεμος και κυνικός όπως προστάζει η εποχή στην συνταγή του υπέρτατου κουλ και όλοι πεθαίνουν σιωπηρά λέγοντας αμερικανικά αστεία, γιατί η κραυγή "βοήθεια" είναι ανκούλ και γραφική και τόσο πασέ κάτω απ' τα μοντέρνα χτενίσματα, ενώ η παραδοχή "την παλεύω μόνο με Ζάναξ" σε κάνει τόσο χαριτωμένο.

Και κάτω απ' τα μοντέρνα παπούτσια, το έδαφος γίνεται λάσπη κι όποιος τολμά να σηκωθεί δέχεται το μίσος και την χλεύη της ζήλειας γιατί τα καταφέρνει μ' ένα κομμάτι ψωμί, μια σοκολάτα, ένα βιβλίο και δύο ηχεία, κυρίως γιατί τα καταφέρνει μην νιώθοντας φόβο για την πτήση, αλλά το πρόβλημά μας παραμένει ο πρωθυπουργός. Και οι καλύτεροι μισθοί.

Μ' αυτούς θα φιλιόμαστε.

Και θα διαβάζουμε τις συναρπαστικές περιπέτειες των μποέμ, την ώρα που θα ετοιμάζεται το παστίτσιο που θα μπορούμε να αγοράσουμε με τις καλύτερες μας αμοιβές. Ακίνητοι. Φτάνει να φύγει ο πρωθυπουργός.

Και όποιος δεν ακολουθήσει θα μένει στο περιθώριο, μόνος, ενώ οι υπόλοιποι σε εναλλακτικές μαζώξεις θα συναναστρέφονται πίνοντας επαναστατικά ποτά και θα μιλούν για την δίκαιη κατανομή του χρήματος. Του χρήματος. Του χρήματος. Του χρήματος. Του χρήματος.

Του χρήματος που αντιπροσωπεύει τον ξεπεσμό του ανθρώπου, τα κόπρανα του σατανά που όλοι μαζί πρέπει να φροντίσουν, στο όλο και περισσότεροι να τα βάλουν στο συρτάρι, στα μάτια, στα ρουθούνια τους για να ανασαίνουν σιγουριά, αφού το οξυγόνο είναι ανυψωτικά επικίνδυνο ενώ ο πρωθυπουργός βρίσκεται στην γη και είναι το μοναδικό πρόβλημα και όχι το κοριτσάκι στο Κερατσίνι, ούτε ο τρόμος μπροστά στην έκσταση, στην ελευθερία και το συναίσθημα.

Το πρόβλημα είναι μόνο με τους μισθούς και την κυβέρνηση, και ησυχάσαμε.