Κάπου είχα διαβάσει ότι οι Ινδιάνοι όταν έβρισκαν εαυτούς μόνους στην ερημιά, έβαζαν πέτρα, μεγάλη ώστε να διακρίνεται, πάνω σε άλλη πέτρα. Αυτό για να δείξουν σε άλλο άνθρωπο που θα περνούσε από 'κεί ότι εκεί βάδισε κάποιος άλλος άνθρωπος, ο οποίος ανάσαινε, διψούσε και πεινούσε με την ανάγκη άλλου ανθρώπου.

Ο τελευταίος άνθρωπος στη γη θα κάνει το ίδιο, δίχως επίγνωση της πρακτικής των Ινδιάνων. Θα αποζητά τη συντροφιά ανθρώπου, πείνα και δίψα για ανάσα σώματος πάνω στο σώμα του. Με το χρόνο η επιθυμία θα νικήσει κάθε φόβο που υπήρχε μέσα του για τους άλλους ανθρώπους. Αλλά ο χρόνος θα τρίψει και θα φυσήξει σε σκόνη τις μεγάλες πέτρες που κάποτε στέκονταν η μία πάνω στην άλλη.

Ο ίδιος χρόνος που μαρμάρωσε στο βράχο τους μαλακούς ιστούς, τις συνάψεις και τους νευρώνες που έφτιαχναν επιθυμία για να τους σκορπίσει ύστερα σκόνη. Παλιά, τότε που η επιθυμία γεννούσε μνήμη, η μνήμη γεννούσε ελπίδα και η ελπίδα ήταν που πέθανε τελευταία.

(Ιθαγενείς Αμερικανοί ώστε να είμαστε ορθοί και ακριβείς, λες και ο Αμέριγκο Βεσπούτσι πέρασε με ομάδα κυνηγών στην Αλάσκα από το Βερίγγειο Πορθμό – παγωμένο ισθμό εκείνους τους χρόνους - ή έστω γιαλό γιαλό, με πιρόγα.)