Τη βασίλισσα της Δανίας θα διαδεχθεί ο γιος της, τον οποίον οι Times της Νέας Υόρκης χαρακτηρίζουν climate friendly. Δεν είμαι σίγουρος πως να αποδώσω στα ελληνικά το climate friendly. Κλιματόφιλος; Φιλοκλίμας; (όπως λέμε φιλέλληνας;). Το αφήνω φιλικός προς το κλίμα, κάτι που εξακολουθεί να μου φαίνεται ανόητο καθώς με σιγουριά σας λέω ότι σε πείσμα δεκαετιών ευαισθητοποίησης της κοινωνίας από μεριάς του περιβαλλοντικού κινήματος ώστε να αγαπήσουμε το κλίμα, αυτό ποτέ δεν το χαρακτήρισε ανθρωπισμός και φιλικά αισθήματα για τον άνθρωπο. Ο πολιτισμός από σύμπτωση υπάρχει, σύμπτωση που έφερε να έχουμε φτάσει σε συγκεκριμένο επίπεδο βιολογικής εξέλιξης, σε σκαρί και σε μυαλό, περιορισμένοι αρχικά στην Αφρική, πασχίζοντας για τα δυόμιση περίπου εκατομμύρια χρόνια που μεγάλη επιφάνεια της γης κάλυπταν παγετώνες. Και τέλος μας έτυχε λαχείο, ένα πρόσθετο σύντομο διάλειμμα καλοκαιρίας μεταξύ δύο παγετωνικών περιόδων, αρκετό όμως για να ανθίσουμε. Και δεν είναι μόνο το κλίμα. Η ίδια εικόνα αφελούς αθωότητας έχει δοθεί και για τη Γη που πιστεύουμε αγαθή, με τον τρόπο που έχει καλλιεργηθεί από τα λούτρινα ζωάκια, τα «παιδάκια» της, και προωθείται μαρκετίστικα από περιβαλλοντικές οργανώσεις για να συνοψίσουν έτσι αγαπησιάρικα την έννοια της βιοποικιλότητας. Το μόνο που δεν νιώθει η Γη είναι ιδιαίτερη αγάπη για τα παιδιά της, συμπεριλαμβανομένου του ανθρώπου.  Αντίθετα, εμείς φτάσαμε στο σημείο ευφυΐας που φτάσαμε επειδή μας έφερνε η «μητέρα» διαρκώς αντιμέτωπους με οδυνηρές, επικίνδυνες και συχνά θανάσιμες προκλήσεις. Να μην παρεξηγηθώ: υπαρκτή η ανθρωπογενής περιβαλλοντική υποβάθμιση που πιθανά κρύβει και μεγάλη καταστροφή. Πρέπει να μπει φρένο. Αλλά, υπογραμμίζω, φρένο κυρίως για λόγους επιβίωσης της κοινωνίας μας. Είτε με περιβαλλοντική υποβάθμιση, είτε με πρόσθετη καταστροφή, είτε αν συνεχίσουμε έτσι απτόητοι, ζωή, κλίμα και Γη θα συνεχίσουν να υφίστανται στο χρόνο πιο μακριά από ότι εμείς, σε βάθος αιώνων. Τόσο βάθος που για πρακτικούς λόγους, σε μέτρο ανθρώπου, είναι σαν τέλος να μην υπάρξει. Το ερώτημα που πρέπει να απασχολεί το περιβαλλοντικό κίνημα (και την κοινωνία ολόκληρη) είναι πώς ο άνθρωπος να διατηρεί χαμηλό προφίλ ώστε να συνεχίσει η θαλπωρή που δημιούργησε με τον πολιτισμό, πάντα κάτω από το ραντάρ φυσικών (και απάνθρωπων) αλλαγών που αναμφισβήτητα θα έρθουν. Λέγοντας χαμηλό προφίλ εννοώ αυτή την τρυφερή ισορροπία με το φυσικό περιβάλλον που οφείλει να έχει η ανθρώπινη κοινωνία για το δικό της καλό.