Παρακολούθησα το σαββατοκύριακο το Leave the World Behind μια κάτω του μετρίου παραγωγή στο Netflix με τη συνδρομή του ζεύγους Obama και με μεγάλα ονόματα στη διανομή των ρόλων (Julia Roberts, Mahershala Ali, Ethan Hawke, Kevin Bacon…). Βασισμένη σε βιβλίο του Rumaan Alam (2021) που δεν γνωρίζω. Δεν μου είπε τίποτα, μια επιπλέον ιστορία στη σειρά των κινηματογραφικών συντελειών, πασπαλισμένη με φιλοσοφία διλλημάτων - ανθρωπιά ή εγωισμός; - σκοτεινά κέντρα που κατευθύνουν την παγκόσμια γεωπολιτική ή απλά «μαύροι κύκνοι»; Η ταινία ανέβηκε στην πλατφόρμα πριν τέσσερις μέρες και ήδη άρχισε η δηθενιά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ανάλογη με το υποτίθεται φιλοσοφημένο the Killer του David Fincher (γνωστός και καλός σκηνοθέτης ο οποίος έδωσε και το καλύτερο sequel στο Alien).

Αυτή είναι η ένστασή μου με τις πλατφόρμες, το one stop shop που προσφέρουν. Μετατρέπουν το κοινό σε τεμπέλικους θεατές, να ψάχνουν και να αξιολογούν μόνο ανάμεσα σε αυτά που προσφέρει η πλατφόρμα δίχως να αφήνουν καναπέ ή κρεβάτι. Αν δεν προσφέρουν πλέον τίποτα καλό (θυμάμαι το αριστουργηματικό the Power of the Dog πριν δύο χρόνια), αρκούμαστε λοιπόν στο υποδεέστερο.

Μη ξεχνάμε: ζούμε σε μια χώρα με μισθούς χαμηλούς και κολλημένους στον πάτο, ώστε πολλοί νιώθουν ευγνώμονες για την πολυτέλεια οικογενειακής πρόσβασης σε μια κινηματογραφική (και τηλεοπτική με τις πολυάριθμες σειρές) πλατφόρμα με δεκάευρο μηνιαίως.

Ίδια η ένστασή μου με τα Πολιτιστικά Ιδρύματα. Δεν είναι ότι δεν μπορείς να δεις καλή παράσταση, να παρευρεθείς σε αξιόλογή συναυλία ή ένα αξιοσημείωτο πολιτιστικό γεγονός (συμφωνώ: δεν θα είχαμε την ευκαιρία να τα δούμε άλλες εποχές στην Ελλάδα). Αλλά το one stop shop για όλη την οικογένεια, η τραμπάλα για το μικρό γιο, το παγοδρόμιο τα Χριστούγεννα για τη μαμά και την κόρη, το μονόζυγο για να διατηρεί φόρμα ο μπαμπάς κι ένα διοικητικό συμβούλιο που υποθέτω (δίχως να γνωρίζω ακριβώς, το ομολογώ) έχει τελικό λόγο σε όλα τα δρώμενα που παράγει το Ίδρυμα, δημιουργεί μια εύκολη κατάσταση, εκ του ασφαλούς στην τελική, δίχως το trial & error το οποίο εκτός από την εξέλιξη της ζωής είναι απαραίτητο και αναγκαίο για να πάει μπροστά και η τέχνη.

Νομίζω ότι η πραγματική ανθοφορία, ο οργασμός γίνεται αυτά τα χρόνια στη θεατρική σκηνή των Αθηνών. Με όλες τις μικρές παραγωγές διάσπαρτες στις συνοικίες γύρω από το κέντρο της. Μια ανθοφορία για την οποία ο Guardian έγραψε πριν τρεισήμισι χρόνια: το θέατρο στην Αθήνα πρέπει σίγουρα να υπάρχει στην εποχή μετά την κρίση. Όμως, όπου κι αν πήγα εντυπωσιάστηκα από το μέγεθος της δημιουργικής ενέργειας που παράγεται με ελάχιστους πόρους.

Ελάχιστοι βέβαια και οι πόροι των θεατών. Δει δη χρημάτων, δεν το ξεχνώ.