Το παρελθόν σπανίως διατηρεί μια ποινική ή αντίθετη στο κοινό αίσθημα τακτική. Και το παρελθόν διατήρησε στα γονίδιά του αφθονία στοιχείων που ενώνουν παράταιρα μεταξύ τους γεγονότα.

Στα χρόνια της Ρώμης, έγιναν πολλοί «διωγμοί», ήτοι διατάγματα για πληθυσμιακές ομάδες που δεν ακολουθούσαν είτε την εκάστοτε επίσημη λατρεία, είτε την αρνιότανε φωναχτά. Το επιτίμιο για αυτές τις παρασπονδίες ήταν ο θάνατος του παραβάτη.

Κύρια πηγή από πού τα ξέρουμε αυτά, είναι οι παραδόσεις «άθλησης των μαρτύρων» του χριστιανισμού, που κληρονομήσαμε μέσω αγιολογικών συναξαριστών. Κατά έθος, ένας αξιόλογος πολίτης αρνείται να θυσιάσει σύμφωνα με τις κρατικές εντολές, συλλαμβάνεται και τιμωρείται, συνήθως με βασανιστήρια και θάνατο.

Όμως η γραμματεία του παρελθόντος δεν ακολουθεί εμμονικά αυτήν την ατραπό. Υπάρχουν και πηγές που προέρχονται από την γραφειοκρατική παράδοση υπαλλήλων του Κράτους. Εκεί, βρίσκονται και ενίοτε λεπτομερή πρακτικά ανακρίσεων που ασκεί κάποιος εντεταλμένος υπάλληλος, έχοντας απέναντι έναν ή περισσότερους υπόπτους για παραβίαση νόμων ή εντολών. Αυτές οι πηγές θυμίζουν ανακρίσεις που σπανίως καταλήγουν σε ποινές διαφορετικές από τον θάνατο. Αλλά υπάρχουν διάλογοι! Που καταγράφηκαν από γραμματείες. Τότε δεν λέγονται «διωγμοί», αλλά έρευνες υπαλλήλων και εφαρμογή ενός ποινολογίου. Υπάρχουν σε αρκετές πηγές, από την βόρεια Αφρική έως παντού στην αυτοκρατορία.

Διάβασα αρκετές τέτοιες ανακρίσεις. Είναι φοβερό πόσο μοιάζουν με τις σύγχρονες αστυνομικές η δικαστικές ανακρίσεις. Υπάρχουν και περιπτώσεις όπου ασθενικές συνειδήσεις, δεν ακολουθούν την τακτική των ευσεβών χριστιανών, αλλά «καρφώνουν», με ειδικό τρόπο είναι αλήθεια, τις παρασπονδίες, προκειμένου να γλυτώσουν. Αλλά μη νομίσετε πως είναι πολλές αυτές οι περιπτώσεις. Ως προς τον όγκο των πληροφοριών ενός Συναξαρίου, δεν ξεπερνούν το ένα εκατοστό των κρατικών ανακρίσεων. Φυσικά, δεν περιέχουν ποινολόγιο, τροφή λεόντων και σενάρια παραγωγών της Σινετσιτά. Αλλά το «θανάτω τελειούσθαι» και υπονοείται και συμβαίνει.

Πάρτε ένα cut.

Μικρές διαφορές έχει η συμπεριφορά των ιερατείων, του κλήρου και των μοναστικών κοινοτήτων ως προς την πανδημία και τις θεωρίες που την καλύπτουν ιδεολογικά, συναισθηματικά και ηθικά. Οι κρατίζοντες άρχοντες αγνοούν τον ομολογιακό χαρακτήρα των αρνήσεων εμβολιασμού. Το να αρνηθείς επί Διοκλητιανού ή Δεκίου να θυσιάσεις υπέρ της Υγείας του Αυτοκράτορα δεν διαφέρει, για τους ιερείς και μοναχούς, από το να αρνηθείς τον εμβολιασμό, που επίσης καλύπτεται υπερεπαρκώς από μία νέφωση επιχειρημάτων, από αυτά που ήταν δημοφιλή επί εικονομάχων, δονατιστών ή βογομίλων μπροστά σε μία θράκα που θα τους κάψει.

Η κοσμική εξουσία, δια ψήφου ή ορισμού, σπανίως δεν περιέχει άρνηση, ενστάσεις και άλλες πεποιθήσεις. Δεν άνθισαν ματαίως οι παλαιοημερολογίτες, οι άλλα φρονούντες, οι οπαδοί άλλων δογμάτων. Απλώς, οι αντιεμβολιαστές δεν έχουν συμπήξει ακόμη αδελφότητα, που η επίσημη εκκλησία θα θεωρεί αίρεση, και θα οργανωθεί για να την αντιμετωπίσει. Προς τούτο, υπάρχουν γραφεία για τις αιρέσεις, αν και σπανίζει η επιστροφή ποιμνίων στην ορθότητα.

Τελειώνω.

Αν στην Ελλάδα και στα Βαλκάνια επικρατεί η δυσπιστία στα εμβόλια, τα ίδια (Παντελάκη μου) επικρατούν παγκοσμίως στους δικαιωματιστές, στους δυνητικούς αυτοκτόνους, στους οπαδούς του «μη εμπιστεύεστε το κράτος» και πάει λέγοντας.

Πάντως, χαιρετίσματα πως ένα μεγάλο ποσοστό νεκρών θα οφείλεται σε θρησκευτικές πεποιθήσεις.

Σύντυχα, προς γνώσιν σας, σε κρατίζουσα εκπομπή υπέρ της καύσης των νεκρών και δύο τρανταχτά ονόματα της κυβερνώσας οικογένειας Τραπ, αναφέρθηκαν ως υποστηρικτές της τεφροδόχου.

Όλα να τα προσέχετε. Δεν είναι τα πάντα  ρυθμισμένα και συχνά από λάθος γεμίζουμε το ντεπόζιτο με σπορέλαιο.

Και μια σημείωση: αν δυσπιστείτε στις αρχαιογνωστικές μου μεθόδους, ως εξεζητημένες, μπορείτε να συγκλίνετε με τα συμπεράσματά μου, διαπιστώνοντας πως οι θηριομαχίες και οι θρησκευτικές διενέξεις γιγαντώνονται όταν στο κόσμο σοβεί οικονομική κρίση και παράξενο φέρσιμο ηγετών. Οι διωγμοί προαπαιτούν τις εξηγήσεις που δίδει για την τετραρχία ο Λακτάντιος, ο πρώτος που ψυχογραφεί τους συνεταίρους της εξουσίας.

Και σήμερα, θα ήταν ανόητο να βασανιζόμαστε χωρίς να λογαριάζουμε την οικονομική κρίση που συνδιάζεται με εύκολα αποκτημένο πλούτο, με αμέτρητες βίαιες ενέργειες εναντίον γυναικών, με την Δικαιοσύνη να διεκδικεί εσωτερικές ανασυγκροτήσεις, με την εσωτερική εξάρθρωση της κλασικής παρανομίας με τις ελλείψεις στην πιάτσα παραισθησιογόνων, με πληθυσμιακές ενότητες, όπως των Ρομά, να ξεσπάνε σε κουμπουριές. Αλλά αυτά είναι μια άλλη ιστορία που δεν έχω την αντοχή να ερμηνεύσω.