Το νερό ήταν στοιχείο το οποίο από παμπάλαιες εποχές πλαισίωνε και ενδυνάμωνε την ομοφυλόφιλη έλξη - από τα δημόσια λουτρά ως τις απομονωμένες, μακρινές παραλίες. Αυτό το μοτίβο επαναλαμβάνει η εξαιρετική ταινία μικρού μήκους “Swim” του Νιγηριανού Peter Spanjer. Μια επιπλέον ζωογόνα ανάσα μέσω της τέχνης στην αδιάκοπη έκφραση της ανθρώπινης ερωτικής επιθυμίας που συνιστά η ομοφυλοφιλία.

Σκέφτομαι πόσο αδικεί και μειώνει την ομορφιά και την ένταση της ταινίας η περιγραφή της από τη συντακτική ομάδα της LIFO με τη χρήση του όρου queer, με τη γλωσσική επανεφεύρεση της ομοερωτικής επιθυμίας μέσω αυτού, ουσιαστικά μια κατασκευασμένη ταυτότητα καθώς δεν πρόσθεσε κάτι νέο σε αυτήν. Κάτι που ίσως λειτουργεί στην αγγλοσαξονική παράδοση και στον τρόπο με τον οποίο προσλαμβάνεται η ομοφυλόφιλη επιθυμία στις αντίστοιχες κοινωνίες, αλλά δεν λειτουργεί για τους Έλληνες καθώς δεν μπορεί να αναδείξει τον τρόπο που είχε κρυφά ενσωματώσει η δική μας παράδοση τον ομοερωτισμό και να τον φέρει δίχως ντροπή στο φως. Αντίθετα σε εμάς αποτυγχάνει, προκαλεί σύγχυση.

Θα αδικούσε το ίδιο η χρήση του όρου queer την πολλή δυνατή επίσης μικρού μήκους ταινία με τον τίτλο “5μμ Παραλία” του Valentin Stejskal. Η ταινία δείχνει το Νίκο να φτάνει σε μια μακρινή παραλία για να συναντήσει το Χρήστο, παλιό του γνώριμο από το στρατό, και να βουτήξουν μαζί στα άγρια νερά γιορτάζοντας έτσι τα γενέθλια του Νίκου στα 40 του χρόνια.