Στην ταινία Rollerball του μακαρίτη Norman Jewison, είδαμε το 1975 ένα δυστοπικό μέλλον όπου το 2018 την τύχη του κόσμου καθορίζουν πολυεθνικές που κατέχουν τομείς της οικονομίας όπως η ενέργεια και οι οποίες σπονσοράρουν ένα βίαιο ομαδικό παιχνίδι, με πατίνια και μοτοσυκλέτες, κάτι σαν το γύρο του θανάτου. Με αυτό τον τρόπο χειραγωγούνται τα πλήθη, πνίγεται η ελεύθερη σκέψη και μπλοκάρεται οποιαδήποτε έκφραση συλλογικότητας πλην της οπαδικής. Όποια εκτόνωση υφίσταται, γίνεται μέσα από το παιχνίδι.

Βρισκόμαστε στο 2025, επτά χρόνια από το 2018 και άχρηστη πλέον η άρση της δυσπιστίας μας, η suspension of disbelief.

Θλίψη η αντιπαλότητα, αυτό που βλέπω να εξελίσσεται ανάμεσα σε οπαδούς του Elon Musk και George Soros (κλισέ η αναφορά σε οπαδισμό αλλά ταιριάζει σε αυτά που σημειώνω εδώ). Ταυτόχρονα μεγάλη ανοησία. Ένα και το αυτό όταν πρόκειται για το ποιος θα εξαγοράσει τα κάθε τι, το κάθε κοινό, υλικό και άυλο (ιδιαίτερα το άυλο όπως η γνώση). Μόνο η στολή της ομάδας διαφέρει, οι κανόνες του παιχνιδιού οι ίδιοι. Κανένα αγαθό δεν παραμένει κοινό στην Μετατραγωδία των Κοινών που θα ζήσουμε, που ήδη βιώνουμε.

Το Rollerball είχε happy ending, είχε φως στην άκρη του τούνελ. Το ελπίζω, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία (αυτά αν είναι κλισέ).