Το αστικό λεωφορείο 051 εκτελεί κυκλική διαδρομή με αφετηρία και τέρμα στο σταθμό υπεραστικών λεωφορείων του Κηφισού. Φτάνει μέχρι την Ομόνοια, ένα τετράγωνο πιο χαμηλά στη Σωκράτους. Επιβάτες φοιτητές, κάποιες ώρες μαθητές λυκείου, πρόσφυγες και μετανάστες, μικρομεσαίοι Έλληνες, Αλβανοί και ενίοτε ο απρόσμενα γραβατωμένος. Όταν συναντώ συνεπιβάτη που έχει καλύψει θέση με αποσκευές και εφόσον δεν υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις ζητώ να κατέβουν τα μπαγκάζια. Αν τα λόγια μου πέσουν σε κενό βλέμματος ρωτώ εκνευρισμένος και επιτακτικά Do you speak english? - είτε πρόκειται για πρόσφυγα, είτε για γραβατωμένο. Στον Αη Γιώργη καταλαβαίνεις ποιοι είναι οι Έλληνες επιβάτες γιατί αρκετοί κάνουν το σταυρό τους. Yποθέτω όμως και κάποιοι Αλβανοί ή Ρώσοι κάνουν το ίδιο.

Το 051 προσφέρει εξαιρετικό και ουσιαστικό σύντομο γύρο για τους τουρίστες στην Αθήνα. Συνοψίζει το κέντρο της πόλης. Μικροεπιχειρήσεις κυρίως της ανακύκλωσης στην αρχή, το πάρκο με τα αρχαία της Ακαδημίας του Πλάτωνα, στο βάθος του πάρκου ουζερί, δρόμοι με πολυκατοικίες και μαγαζιά στο ισόγειο, πολλά παραμένουν κλειστά, καφενεία, συνεργεία και ελαστικά αυτοκινήτου, το δαχτυλίδι του Μεταξουργείου, μία από τις κορώνες της βαριάς μας βιομηχανίας, στη συνέχεια διείσδυση τύπου Κόνραντ στο ground zero του κέντρου από Βάθης προς Σωκράτους, άστεγοι, εξαρτημένοι, πυλωτές υπνοδωμάτια και αποχωρητήρια. Στη Σωκράτους στροφή μέσα από την Αγίου Κωνσταντίνου, ο δρόμος αυτός γλυκαίνει την ώρα του δειλινού, με το Εθνικό Θέατρο της νέας Ελλάδας του Τσίλλερ και ξανά στο δαχτυλίδι γύρω γύρω προς την έξοδο, για το τέρμα που θα ξαναγίνει είσοδος.

Στο 051 σίγουρα κόλλησα τον Covid, Δεκαπενταύγουστο του 2023.

Μία φορά από πίσω μου κάθισε ένας κύριος ο οποίος σχολίαζε δυνατά την ανακοίνωση έκαστης στάσης από τη φωνή ρομπότ του λεωφορείου. Όταν το θηλυκό, πάντα, ρομπότ είπε «επόμενη στάση Αγίου Γεωργίου» αυτός μας ενημέρωσε δυνατά «επόμενη στάση Αγίου Πούτσου». Ίσως έπασχε από σύνδρομο Τουρέτ. Όσοι εκ των επιβατών γνώριζαν ελληνικά μάλλον ένιωσαν μαζί μου την επιθυμία να γελάσουν, είτε κάνουν το σταυρό τους στο πέρασμα από την εκκλησία είτε όχι, αλλά συνέχισαν σιωπηλοί με το κενό βλέμματος.

Μόλις έφτασε το λεωφορείο στο δαχτυλίδι, στη στάση για το μετρό, και το ρομπότ το ανακοίνωσε, ο κύριος φώναξε δυνατά στον οδηγό που μας έφερε μέχρι εκεί για να τον συγχαρεί, χαρά με φωνή που έβγαινε βαθύτερα από τα σωθικά του και τινάχτηκε στα μούτρα μας.