Υπάρχει αντίφαση σε όσους θεωρούν σεξιστικό το σχόλιο του Τζήμερου για τη Σοφία Ζαχαράκη, τη νέα υπουργό στο νεοσύστατο υπουργείο Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας, ότι είναι άγαμη και άτεκνη επομένως ακατάλληλη για τη συγκεκριμένη υπουργική θέση, ενώ αφήνουν ασχολίαστο το γεγονός ότι η σύσταση υπουργείου με αυτόν τον τίτλο (και συνεπώς αποστολή) συνιστά ξεκάθαρα σεξιστικό "γεγονός" και πράξη.

Αγνοούν το πόσο σεξισμός χρειάστηκε για την όντως υπαρκτή και περίφημη ελληνική κοινωνική συνοχή η οποία βασίστηκε στο θεσμό της οικογένειας. Σεξισμός που γέννησε την κοινωνική αντίληψη η οποία θεωρεί λειψούς τους άγαμους και άτεκνους συμπατριώτες μας.

Δεν μάχομαι τα περασμένα. Έχω συμφιλιωθεί (και αγαπήσει) το συλλογικό παρελθόν της χώρας μας που σε δεδομένους χρόνους ανέδειξε συγκεκριμένα πρότυπα κοινωνικών συμπεριφορών (τα οποία όντως εξασφάλισαν την κοινωνική συνοχή). Είδα ομορφιά στο δίπολο που γέννησε στο παρελθόν η άρνησή του. Ο εναγκαλισμός και η ενσωμάτωση από την πλειοψηφία και η γέννηση του περιθωριακού καταραμένου από την άρνηση.

Αλλά αν τότε μιλούσαμε για σεξισμό θα μας κοιτούσαν με απορία. Να γυρίσουμε τώρα στα παρωχημένα πρότυπα υπό την ευλογία και επιτήρηση θεσμών και κυβερνήσεων συνιστά απόλυτο σεξισμό, είναι οι ιστορίες μιας καμαριέρας, είναι ότι θυμώνοντας με το σχόλιο Τζήμερου βλέπουμε το σπυρί στον πισινό του ελέφαντα και δεν βλέπουμε το σύνολο του τραχέος και πορώδους, παχέος και δύσοσμου δέρματός του.