Mόνον στον παρόντα αιώνα, έχω καταθέσει πάνω από οκτώ χιλιάδες άρθρα και επιφυλλίδες. Στα τελευταία χρόνια, ως κάτοικος ενός δωματίου που αερίζω τακτικά, και όταν βγαίνω έξω, μετράω και τα σαράντα κύματα της ατμόσφαιρας. Αποκλείεται μάλιστα, στα τελευταία δύο χρόνια, λόγω πανδημίας, να έχω βγει έξω παραπάνω από δέκα φορές. Έχω βάλει τα νενομισμένα εμβόλια, τρία συνολικά και ήδη ανησυχώ, διότι κοντεύω τρεις μήνες από τον τρίτο εμβολιασμό. Τι γίνεται τώρα;

Τα εμβόλια διδάσκουν «τέρμα τα δίφραγκα». Ιατροί και σοφολογιώτατοι, δεν προτείνουν κάποια δραπέτευση από το τίποτε. Ως υπερήλικας, περιμένω να βρεθώ μπόσικος στον covid-19 ή σε μια παραλλαγή του και να αναζητήσω ταφή με θυμαράκια. Όλο και περισσότερο σκέφτομαι μια διήγηση της Λαυσαϊκής ιστορίας, όπου στην έρημο της Νιτρίας μία ασκητίς, η Αλεξάνδρα, ομιλεί εκ κρύπτης τίνος και περιγράφει την απομόνωσή της, κι ας έχω πενήντα χρόνους να διαβάσω τον βίο της.

Που βρισκόμαστε, παίδες; Αντιλαμβάνομαι πως από την βαρεία νόσηση, με χωρίζει ο εγκλεισμός. Αποφεύγω να μουρμουράω τον «ισοβίτη» του Βαμβακάρη για να μη με πάρει το ποτάμι της αθυμίας. Μέρος της ύπαρξής μου, κατακλύζεται από εμβρόντητες διαπιστώσεις. Λόγου χάρη, πως αγωνιώ με κάθε εισπνοή και με ανακουφίζει κάθε εκπνοή.
 

Όμως μες σ’ όλη του την ταραχή και το κακό
επίμονα κι η ποιητική ιδέα πάει κι έρχεται — 
το πιθανότερο είναι, βέβαια, υπεροψίαν και μέθην· 
υπεροψίαν και μέθην θα είχεν ο Δαρείος. 

Κ.Π.Καβάφης