Και στην κορυφή των μουσείων της χώρας, διέκρινα πρόεδρο και διευθυντή. Ο πρωθυπουργός κάτι έδειχνε, οι ομιλίες συγκινητικές, ο Έλγιν πουθενά, η τελετή «να ξανακολλήσουμε τα σπασμένα» αξιοπρεπής. Πριν από σαράντα χρόνια, με το κατρέλ «Αριστείδης» κατέληξα στο Ινβερνές για να λήξει η περιοδεία του πρωιού στο Αμπερντήν, μέσω Έλγιν, Μπανφ και Μακντάφ. Αλλά το θραύσμα, το σπάραγμα και το πόδι της Αρτέμιδας ήταν ξενητεμένο στη Σικελία. Ό,τι έπρεπε προκειμένου να σβηστούν κάτω από το σφουγγάρι της ταβέρνας του Λινάρδου, τα κρίματα ενός αρχαιολογικού πάρτυ, από τα σπάνια.

Επιμένω πως ακόμη και στις πιο εξεζητημένες ανασκαφές, τα ευρήματα στάζουν αίμα, από την καλή ποιότητα, του ιχώρος. «Ρεε δ’ άμβροτον αίμα θεοίο ιχώρ» από την χαρακιά που προκάλεσε ο Διομήδης στην Αφροδίτη. Αλλά η τελετή δεν αφορούσε την Πενθεσίλεια και τα Τρωικά, αλλά την Μενδώνη και τα πρωθυπουργικά. Δεν χρειάζεται να προβλέπεις ωσάν τον Τειρεσία τα μέλλοντα και τα προσιόντα. Οι κυβερνήτες μας, όπως οι καρλακοφάγοι της Κέρκυρας, κινούνται βάσει πρωτοκόλλου. Το πολιτικό τους ραντάρ περιστρέφεται αναζητώντας τι πράττει ο παιδάντς του Σύριζα (περαστικά του) και πόση τσαντίλα προέρχεται από την ρητορική Πολάκη τινός. Το μηχάνημα δεν έχει εμβέλεια έως την Κιναλοχώρα, επειδή ο Ανδρουλάκης ακόμη μαθαίνει το εργαλείο.

Τελικά, νεομητσοτακισμός, εξέλιξη του πατρικού μηχανεύματος, είναι να διασπείρεις αντίμετρα από μια ιπτάμενη σακαράκα, και τα αλουμινάκια αργούν να κατεβούν στο χώμα της πατρίδας. Ένα αυστηρό, σχεδόν μαθητικό ωρολόγιον πρόγραμμα διέπει τις κινήσεις του άρχοντος. Αλλά οι αρχαιότητες, είτε τις παρατάς, είτε τις προβάλεις, στάζουν αίμα, διότι έχουν περάσει στον άλλο κόσμο δαγκωμένες από τον Κέρβερο. Την ίδια στιγμή που το θραύσμα εν στοργή φροντίζεται, η φρεναπάτη των τεστ, μοριακών και όχι, φορτώνει σε γονείς και μαθητούδια την ανησυχία για το εκπαιδευτικό μέλλον -και η παιδεία, παρά τα θρυλούμενα, σπανίως είναι εκπαίδευση. Είναι η ΜΕΘ του μέλλοντος και οι απώλειες πολύ σοβαρές.