Αρχές του ’90 στην Αμερική γνώρισα ένα καθηγητή που δίδασκε ιστορία στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνας, με ειδίκευση στην ανάπτυξη του οικολογικού κινήματος και ακτιβισμού στη Σοβιετική Ένωση. Με προσκάλεσε μια μέρα σε δείπνο σπίτι του κι έφτασα πρώτος από τους υπόλοιπους. Έβαλε να πιούμε και συζητώντας σηκώθηκε να πιάσει ένα δίσκο βινυλίου, να παίξει στο πικ απ. Ξεκίνησε το τραγούδι κι από τις πρώτες νότες, απ' την εισαγωγή, κατάλαβα για ποιο τραγούδι επρόκειτο.
 
Μαρινέλλα, του λέω.

Yes Marinela, I like her, she is good, απάντησε και χαμογέλασε.
 
Συνειρμικά, στο όνομα Μαρινέλλα μου έρχονται στιγμιαία δύο μνήμες:

Μια ξεθωριασμένη φωτογραφία, η τραγουδίστρια ζευγάρι με τον Καζαντζίδη, να στολίζει τον τοίχο του φούρνου όπου μ' έστελναν επτάχρονο ν' αγοράσω ψωμί. Σ' έναν κάθετο του παραλιακού της Καλαμάτας, δρόμο που έβγαζε στο ορφανοτροφείο δεξιά και πιο πέρα πάνω στα μεγάλα περιβόλια της πόλης.

Κι ο ήχος της εισαγωγής του Σταλιά Σταλιά από βινύλιο, ο χαρακτηριστικός βόμβος, το τσικ τσικ και μετά η κιθάρα. Αργά απόγευμα φθινοπώρου του '94 στο Τούσον, να συζητώ με τον οικοδεσπότη περιμένοντας τους υπόλοιπους καλεσμένους, ακούγοντας μαζί του Μαρινέλλα με τη σιωπηρή κατανόηση ότι μόνο εμείς οι δύο νιώθαμε την αξία - ένας Αμερικανοεβραίος κι ένας Έλληνας.