...it stood out against the sun, was exactly contained within the circle of the disk; the handles, the tongue, the share—black against the molten red. There it was, heroic in size, a picture writing on the sun.

My Ántonia - Willa Cather

Στη φωτογραφία μία νεαρή ελιά φυτεμένη έξω από την Ταινιοθήκη στον Κεραμικό εκεί που η Ιερά οδός σμίγει με τη Μεγάλου Αλεξάνδρου και την Κελεού.

Στην Ταινιοθήκη είδα χθες το Οικουμενική Γλώσσα, ταινία που αναφέρεται στην ιρανική κοινότητα στο Γουίνιπεγκ της Μανιτόμπας, η οποία προσπαθεί να στήσει τη ζωή της στις μεγάλες πεδιάδες του Καναδά, συχνά με πολύ χιούμορ, κουβαλώντας το βάρος μιας πλούσιας κληρονομιάς σε δίχως ταυτότητα αστικό τοπίο. Μια οικογένεια φροντίζει τη γρια μητέρα του πρωταγωνιστή που γυρνά στη Μανιτόμπα να την ξαναδεί απογοητευμένος από την πορεία της δικής του ζωής στο Κεμπέκ. Επισκέπτεται τον τάφο του πατέρα του, απόγονο μεταναστών κι εκείνος, σ' ένα νεκροταφείο ανάμεσα σε ανισόπεδους κόμβους που την έχει γλυτώσει από το χτίσιμο των μεγάλων αυτοκινητοδρόμων. Βλέπουμε τον ήλιο να δύει πίσω από τους ανισόπεδους, πίσω από τους αυτοκινητοδρόμους.

Στο μυθιστόρημα η Αντωνία μου η Γουίλα Κάθερ μιλά για την Αντωνία Σιμέρντα, παιδί μεταναστών από τη Βοημία στις Μεγάλες Πεδιάδες των ΗΠΑ. Ο πατέρας της αυτοκτονεί μην μπορώντας να προσαρμοστεί στη νέα ζωή, άχρωμη και άδεια, γεμάτη μόνο με μόχθο. Η Αντωνία θριαμβεύει μέσα από το μόχθο ακριβώς επειδή δεν είχε άλλη επιλογή επιβίωσης πλην του μόχθου. Τον έπιασε, τον δάμασε, τον έκανε ένα με αυτήν. Διαβάζουμε για τον τάφο του πατέρα της Αντωνίας, γύρω από τον οποίο έστριψαν, λες από σεβασμό, οι νέοι δρόμοι που έστρωσε η ανάπτυξη ώστε να διασχίζονται γοργά οι Πεδιάδες. Υπάρχει στο βιβλίο περιγραφή ενός άροτρου μπροστά από το μεγάλο δίσκο του ήλιου που δύει. 

Έχω απλουστεύσει τη ζωή μου, τα πράγματα που αγαπώ μέσα στην πόλη τα επιλέγω κυρίως σε απόσταση που μπορώ να περπατήσω, ολοένα και περισσότερο κοντά μου, πριν με κουράσουν τα χρόνια και τα αποκόψουν μακριά μου. Μου αρέσει η Αρεοπαγίτου αλλά αγαπώ αυτή τη νεαρή ελιά έξω από τη Ταινιοθήκη, την οποία λίγοι θα έχουν προσέξει στη διασταύρωση της Μεγάλου Αλεξάνδρου με την Ιερά Οδό και την Κελεού. Τη χαιρετώ πριν μπω να δω την ταινία που διάλεξα.

Χθες με ρώτησε η κυρία στον ταμείο αν δικαιούμαι μειωμένο εισιτήριο. Σύντομα της είπα, αλλά δεν έχω πλέον λόγο να βιάζομαι.