Η είδηση τράβηξε την προσοχή μου: Ομάδα εμπειρογνωμόνων καλεί τη Γερμανία να νομιμοποιήσει τις αμβλώσεις εντός των πρώτων δώδεκα εβδομάδων της κύησης. Σήμερα έμαθα κάτι για το οποίο αν με ρωτούσαν, όχι μόνο θα έδινα λάθος απάντηση αλλά θα επέμεινα για το ορθό της απάντησης αυτής. Στη Γερμανία, πλην εξαιρέσεων για λόγους ιατρικούς ή λόγω βιασμού, οι αμβλώσεις είναι τυπικά παράνομες.

Δεν έχω πάει στο Ιράν. Αλλά τυχαίνει να μου αρέσει ο Ιρανικός κινηματογράφος. Ο κινηματογραφικός φακός φωτίζει την εκεί κοινωνία και οι εικόνες που βλέπω συνθέτουν μια κοινωνία πολύπλοκη, τεχνολογικά ανεπτυγμένη, με ισχυρή αστική τάξη, καλλιεργημένη, που προσφέρει στις γυναίκες επαγγελματική ευελιξία και λόγο. Μια κοινωνία που τελεί κάτω από την πρόκληση ενός αυταρχικού καθεστώτος, τη συνεχή πρόκληση που έχει εξασκήσει την κοινωνία να διατηρεί το πνεύμα της οξύ κάτω από διαρκείς ελιγμούς ώστε να κρατήσει ο καθένας το ζωτικό του έδαφος.

Αν δεν είχα παρακολουθήσει Ιρανικό κινηματογράφο πιθανότατα θα ήμουν σίγουρος για την άποψή μου για την ιρανική κοινωνία, άποψη άκαμπτη όπως η πεποίθησή μου για το νόμιμο των αμβλώσεων στη Γερμανία.