Υπενθυμίστε μου τι είναι ο Έβρος; Ένα διπλό όνομα, άλλοτε σύνορο κι άλλοτε ισπανικό ποτάμι. Δέχεται μετανάστες αλλά το καλοκαίρι γίνεται ρεματάκι και το περνάς μπέικα. Ωστόσο, δαπανήθηκαν πολλά χρήματα για να μισογίνει ένας φράχτης. Επί Τραμπ, φτάχτηκε το Μεξικό με τετραπλάσιο φράχτη, επί Μητσοτάκη ο φράχτης δεν λέει να τελειώσει, αφού ανήκει στην ίδια κατηγορία με της Άρτας το γιοφύρι. Εμφανίζονται και πρόσφυγες από τη Συρία που τους στέλνουν οι τζανταρμάδες σε αμμώδη νησίδα που ο Μητατάκης την θέλει τούρκικη και ο Μεσιέ Κατρουγκάλ ελληνική. Μύλος.

Στην ιστορία μπλέκεται θάνατος, ανάγκη ταφής και ένα ασύλληπτο σύστριγγλο. Η κωμωδία ξεκινάει από τα νερά του Άρδα και του Έβρου, που μπορούν να δημιουργήσουν στο καταχείμωνο περιβάλλον λίμνης, ενώ το καλοκαίρι μετά βίας φτάνει στα σφυρά ενός απεγνωσμένου. Πάντως, φράχτης δεν πρόκειται να τελειώσει. Δεν το έχει το αίμα μας, το αλμπενί μας, το ίρτζι μας, να τελειώνουμε δουλειές. Και βέβαια, δεν στέλνουμε υπουργούς αν θέλουμε να τελειώσει μια δουλειά. Ζητάμε από τα Λάβαρα ή άλλο χωριό, σεβαστικά, τη γνώμη τους. Πρόσφυγες πάντα θα έρχονται, αφού υπάρχει και ελληνική ματσαραγκωνιά στην υπόθεση «διακίνηση».

Για τους περίεργους, περί τα πρώτα χρόνια του 14ου αιώνα, πέρασαν τον Έβρο οι Κατελάνοι και πέρασαν την λίμνη στο πορτο Λάγο, αλλά οι πρόγονοί μας, μόλις πέρασαν οι οχτροί τον Νέστο, έχτισαν ένα μονότειχος πίσω τους και δεν ξαναπέρασαν. Άρα δεν διαθέτουμε μήτε το μυαλό Ανδρονίκου του Γέροντος. Τελεία.