Η Κριμαία, το παλαιόν Ταυρική, προσωρινή χώρα Κιμερίων και Σκυθών, αλλά και θέατρο των κριμαϊκών πολέμων (από τότε που οι Αγγλογάλλοι έκριναν πως η καλύτερη φραγή για την «ρώσικη αρκούδα» ήταν το Αζόφ να γίνει λιμάνι και κλειδί του Δυτικού κόσμου). Από το 1954, που ο Νικίτα Χρουτσώφ, συντελεστής της γερμανικής ήττας στο Στάλινγκραντ θεώρησε την Κριμαία ουκρανική ζώνη, η χερσόνησος με το γλυκύ κλίμα έγινε μια ρωσοουκρανική ασταθής περιοχή. Οι Αγγλογάλλοι από τα μέσα του 19ου αιώνα («Κριμαϊκά») έως την χαμερπή υπέρ του Κλεμανσώ κίνηση του Βενιζέλου να ανακατευτεί με τα πίτουρα, τάχα ως πρώτο βήμα να αποκτήσει την περιοχή της Σμύρνης, οδήγησαν σε ήττα του ελληνικού εκστρατευτικού σώματος και κατ' επέκταση, σε συμφωνία του Κεμάλ με τους Μπολσεβίκους, άρα με οριστικό διαζύγιο της χώρας του Αντρέι Ρουμπλιόφ με την Ελλάδα που εντούτοις έπρεπε να υποστηρίξει τους Έλληνες της περιοχής, εγκατεστημένους από τα χρόνια της Μεγάλης Αικατερίνης.

Η Ρωσία, κουτσά-στραβά καταφέρνει να θεωρεί την Κριμαία σπουδαία βάση, αλλά το ΝΑΤΟ, από χρόνια δουλεύει υπέρ της απόσχισης του Αζόφ από την Ρωσία και τις συμμαχίες της. Και οι Τούρκοι, που έχουν εισαχθεί στο ΝΑΤΟ μαζί με την Ελλάδα, χάρη σε αμερικανικό δάκτυλο και την ήττα του ελληνικού εμφυλίου, κατάφεραν να θεωρούνται επί έναν αιώνα μεγάλη Δύναμη, ενώ η Μικρασιατική Καταστροφή είχε μακροπρόθεσμα αρνητικές συνέπειες κάθε τύπου, παρεκτός και είσθε οπαδοί της «ευρυχωρίας στην πολιτική» του Στάθη Καλύβα.

Μετά το πραξικόπημα του 2016 και την αποτυχία του, ο Ερτογάν άλλαξε θεωρία και τακτική, και λανσάρει την «Γαλάζια πατρίδα». Η Ελλάδα, λυπάμαι που το λέω, αμύνεται ως ταπί και ψύχραιμη. Ενώ έρχονται και ξανάρχονται συνοριακές διαφορές και επεισόδια, ορθώς σκέφτηκε να εξοπλιστεί με αεροπλάνα και ναυτικό, και ευτυχώς έτυχε να αποκτήσει υποστήριξη από την αμερικανική Γερουσία. Αυτή η συγκυρία είναι ευτυχής, καθώς η Ελλάδα ομνύει ως σύμμαχος των ΗΠΑ, αλλά πρέπει να παραδεχτούμε πως η συνεχής υπόμνηση του τουρκικού κινδύνου δεν την κατατάσσει στους συμμάχους άνευ όρων των ΗΠΑ και της σουρπουίτσας Γερμανίας. Η βαθιά οικονομική κρίση των γειτόνων, ο Γκιουλέν που τον κρατάνε ασφαλώς οι Αμερικάνοι και οι Ευρωπαίοι «σύμμαχοι» του στυλ «Ισπανικό κοντσέρτο» διδάσκουν πως η Ελλάδα χρειάζεται οργανικές συμμαχίες και αλισβερίσι, κι όχι κοινοτικές οδηγίες και ξεψυχισμένα διαγγέλματα.

Με αυτά και με άλλα, δεν καταλαβαίνω την ελληνική ευθιξία, να απαντά συνεχώς στις προκλήσεις του Τούρκου προέδρου και στους μήνες που του απέμειναν. Ένα μεγάλο κύμα εσωτερικής αντιπολίτευσης και πολιτικώς αντιθέτων ομάδων και πολιτικών, δεν λέει να ενωθεί με μία μεγαλόψυχη χώρα που γκρινιάζει επειδή ο Ερτογάν είναι αυτός που είναι. Η Τουρκία περνάει περίοδο κυρίως οικονομικής κρίσης. Πριν τριάντα χρόνια, οι δύο χώρες υπέφεραν από σεισμούς και αλληλοβοηθήθηκαν. Ακόμη και κοινά προγράμματα πολιτιστικής κληρονομιάς είχαμε. Ο Πρόεδρός τους δεν πρόκειται να αλλάξει μουσικό όργανο. Αλλά οι δήμαρχοι μπορούν, η οικονομία τους μας χρειάζεται και τα όποια στρατηγικά τους πλεονεκτήματα πρέπει να εκμηδενιστούν, με μη στρατιωτικές αλλά επιτελικές κινήσεις. Το στείλουμε αλεύρια και γιοφκάδες στη γειτονική χώρα, δεν είναι για τα τουρκικά ήθη πονηρή πράξη. Οι κινήσεις τους, όταν κρύβουν πονηριά, όπως η τιμή στον Γιωργάκη Παπανδρέου και μια άνευρη βράβευση, δεν είναι δικές τους, αλλά εισηγήσεις του φαίνεσθαι ως ντρίπλα της διακυβέρνησης Μπάιντεν. Αν δεν απαντάμε δυνατά στις αιτιάσεις του ελληνοτουρκικού διαλόγου, θα ξεθαρρέψουν και θα μας προκαλέσουν ντράβαλα. Η αποστρατικοποίηση των ελληνικών νησιών που μοιάζει ισχυρό όπλο, καταργείται εάν, για λόγους καλής θέλησης, αφαιρέσουμε στρατό ξηράς από τα νησιά και μπουμπουνίξουμε μια στρατοχωροφυλακή που δεν είναι στρατός, αλλά έχει όλα τα φόντα, αυτές οι μη στρατιωτικές υπηρεσίες, πυροσβεστική, λιμεναρχείο και παρόμοια, να εγκατασταθούν παντοδύναμα, στα νησιά μας και με οχυρές εγκαταστάσεις, κι άσε τους να προσφεύγουν. Και να εξηγήσουμε απλά στις ΗΠΑ ότι οι Ρώσοι μας δίδουν 12 μίλια στο Αιγαίο αλλά εμείς θέλουμε το αμερικάνικο οκέι. Τους επιτρέπουμε μεγάλον άξονα από Σούδα σε Αλεξανδρούπολη, ασκούμαστε παρέα στη Θεσσαλία αλλά φερόμαστε αμήχανα στις εισόδους-τρύπες των συνόρων μας, κρατώντας τους εισοδιστές σε ασυδοσία, τάχατες τηρώντας ήπιο κλίμα.

Α, και η πρόεδρος της Δημοκρατίας μας δεν χρειάζεται να «καίγεται» αναλαμβάνοντας την ευθύνη να κάνει καυστικές παρατηρήσεις!