Οκτώ χρόνια πριν, αρχές Άνοιξης, συνόδευσα ένα βράδυ δικό μου πρόσωπο στα επείγοντα του Ευαγγελισμού ύστερα που ένιωσε έντονη αδιαθεσία και πόνο. Δεν μπορούσε να περπατήσει και κάλεσα ασθενοφόρο. Στο μεγάλο προθάλαμο του νοσοκομείου το αδιαχώρητο, τα φορεία πολλά και σκόρπια, μου ήταν δύσκολο να περπατήσω, να σταθώ δίπλα του ανάμεσα στους υπόλοιπους. Η ορθοστασία πολύωρη. Λίγο περασμένα μεσάνυχτα παρακάλεσε νοσοκόμος όσους επισκέπτες μπορούσαν, ν' απομακρυνθούν από το χώρο ώστε να βοηθηθούν αποτελεσματικά οι ασθενείς. Όλες τις μικρές ώρες μπαινόβγαινα να τον τσεκάρω αφού αναπαυόμουν καθιστός έξω στο πεζοδρόμιο με κεφάλι ακουμπισμένο στις παλάμες, μπροστά σ' ένα κλειστό Έβερεστ. Μπήκα κατά τις 4 να του πω ότι θα πήγαινα σπίτι για λίγες ώρες, τα μάτια του καρφωμένα σε μένα. Στο σπίτι θέλησα να κλείσω τα δικά μου μάτια, αλλά η έννοια δεν επέτρεψε στην κούραση να φέρει ύπνο. Επέστρεψα μπαφιασμένος κοντά του κατά τις 8, λίγο πριν τον εξετάσουν. Αυτό που είχε πέρασε, το βεβαίωσαν και οι γιατροί, ευτυχώς.

Εκείνη την νύκτα πρέπει να εισήλθε ανεπαίσθητα στην αγρύπνια μου η μυρωδιά από νεραντζιές που άνθιζαν στο δρόμο. Αλλά εξαντλημένος δεν την πρόσεξα. Έκτοτε όμως το άρωμα της σύντομης αυτής ανθοφορίας στην Αθήνα φέρνει απροσκάλεστα στη μνήμη θύμηση από αγάπη, φόβο, ελπίδα, απελπισία, φροντίδα, θυμό και τύχη σε μίξη ανοιξιάτικη στον Ευαγγελισμό, και καλύτερο άρωμα δεν θα μπορούσε να υπάρξει.