Το περασμένο Σάββατο είχα βιντεοκλήση με τον κολλητό μου στο γυμνάσιο και στο λύκειο. Έχει ξενιτευτεί με τη γυναίκα του σε κάποια χώρα της Μέσης Ανατολής - η κρίση και οι οικονομικές υποχρεώσεις. Τα παιδιά τους, μεγάλα πλέον, σπουδάζουν σε Αμερική και Ελλάδα. Μου 'στειλε αρχικά μήνυμα στο  messenger, το σύνδεσμο με το Nursery Cryme των Genesis στο YouTube. Απάντησα με το After the Ordeal από το Selling England by the Pound.

Είχε όρεξη για κουβεντούλα, είχα χρόνο, έπινα καφέ έξω μόνος. Μιλήσαμε.

Ευτυχώς που είχε μάθει από μικρός να είμαι μοναχικός και αυτάρκης, ομολόγησε.

Έτσι συνήθισε την άχρωμη ζωή στη ξένη χώρα.

Θυμηθήκαμε τα Σάββατα των Πανελληνίων που βρίσκαμε την ενέργεια να βγαίνουμε με τις κοπέλες μας. Η κοπέλα η δική του έγινε η σύζυγός του. Πόσο σε καλό μας βγήκε που βλέπαμε τα πάντα στον κινηματογράφο, κάπως άκριτα τότε. Από το Ένας Αμερικανός Φίλος μέχρι το Grease.

Ο φίλος μου παίζει κλασσική κιθάρα, σπούδαζε εκείνα τα χρόνια στο Ωδείο, είχα πάει στις εξετάσεις του. Πέρασε η μαμά του να με πάρει με ταξί να τον στηρίξουμε. Και καθώς κυλούσε η συζήτηση, μου επισήμανε: Από σένα έμαθα τους Genesis και τους αγάπησα. Αν δεν τους είχα μάθει, πιθανόν να μην είχα τη διάθεση να συνεχίσω με την κιθάρα.

Δεν απάντησα, έκανα ότι δεν έδωσα σημασία.

Από κιθάρα το μόνο που ξέρω (ήξερα μάλλον) είναι η εισαγωγή του Smoke on the Water.

Μου την είχε μάθει αυτός.