Στο εγκαίνιο της «Θεσσαλονίκης 1997» ήταν ο Πύργος, γλυπτά από πάγο, ο Γκέλντοφ, ο Λουκιανός και η Άννα, ρεμπέτες και φαγητό.

Εκείνη είχε τιγκάρει το γραφείο μου με πέπλα, ενίοτε δαλματικές, άλλοτε με το τομάρι ενός λύγκα. Τα μεγάλα φώτα άλλαζαν συχνότητα, αλλά η πόλη όλα τα άντεχε.

Κι έπειτα, ταπεινά, ωσάν να ενεδύθη την αποθέωση του Αθανασίου Διάκου του Παρθένη, κοίταξε περιμετρικά τους πολίτες, που αμέσως κατάλαβαν πως βίωναν ένα πεζό σονέτο.

Καλό κατευόδιο, Ειρήνη.