Η λαμπρή Κέρκυρα την οποία κάθε ξημέρωμα νοσταλγώ, έχει εντούτοις ένα πρόβλημα εσωτερικής πρόσβασης. Οι δρόμοι που την κατέκλυσαν επί Αγγλοκρατίας, είναι προφανώς πολύ στενοί, ενώ στους οικισμούς της, τους πυκνοδομημένους σπανίως υπάρχει δρόμος, αλλά υπάρχει ρούγα. Και τα απογεύματα οι γειτόνισσες κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς κάτω άκρα, αν συνυπάρξουν με τα οχήματα που διαβαίνουν παντού. Εφηύραν λοιπόν έναν στενό πάγκο, μετά βίας τριάντα εκατοστών, όπου βολεύονται πιέζοντας η μία την άλλη. Αυτά τα καθίσματα τα λένε παγκούλια και είναι αδύνατο να τα χρησιμοποιήσει μη Κερκυραίος -τόσο στενά είναι.

Τα παγκούκα των Κορυφών θυμάμαι στην πρωινή τηλεόραση και τα πολυμήχανα κανάλια της που διακατέχονται από το μυστικό και μαγικό βίωμα που παράγει η Φυλή των τηλεσχολιαστών. Σπανίως έχουν ευρύτητα πνεύματος, αλλά κανένας δεν ενοχλείται. Στριμωγμένα άτομα στο τηλεπαγκούλι τους, θα σχολιάσουν ανελέητα κάθε κυρία Ταραμπάνκο, αλλά και καυστικά κάθε κυρία Χατζηπαντελή (ντυμένη με λαμέ πλαστικούρα και σπασμένα ελληνικά). 

Αυτή η Φυλή, χαιρετίσματα πως είναι απέθαντη, με φοβερές συμμετοχές. Εννιά στις δέκα περιπώσεις ενεργοποιούνται σε εκπομπές της Βίκης Καγιά, η οποία αλλάζει εύκολα θέμα εκπομπής και παρά την φινέτσα της, σπανίως γλυτώνει την δριμεία κριτική.

Άλλά δεν έχω να δηλώσω και γράμματα υποτίθεται πως γνωρίζω.