Είχε πει ο Δήμαρχος Μπακογιάννης ότι ο Μεγάλος Περίπατος αναδεικνύει την Αθήνα σε κορυφαίο τουριστικό προορισμό. Φούμαρα, δεν επανέρχομαι σε αυτήν την εξαρχής αστοχία την οποία ανεχτήκαμε αμάσητη. Γνώμη μου, η Αθήνα για κάποιον που έχει επισκεφτεί την Ακρόπολη, έστω και τρεις φορές, κι έχει περπατήσει τη Διονυσίου Αεροπαγίτου άλλες τόσες, δεν θα παραμείνει κορυφαίος προορισμός. Στο σύνολό της θα παραμένει μια συνένωση κωμοπόλεων, κάθε μια με κέντρο μια πλατεία με εκκλησία, επαρχιακή πλατεία στη φιλοδοξία της. Έστω κι αν η πλατεία έχει Starbucks.

Η Αθήνα θα γίνει κορυφαίος προορισμός για τους λίγους επισκέπτες που θα την αγαπήσουν ετερόφωτα, μέσα από τα μάτια κάποιων Αθηναίων που την αγαπούν - αναφέρομαι κυρίως σε γειτονιές του ευρύτερου κέντρου - δίχως αιτία μα από ένστικτο, όπως η αναιτιολόγητη χαρά να κάθεσαι με παρέα σε τραπεζάκια, κάτω από πυλωτή σε πεζοδρόμιο με κλίση, να το χαίρεσαι και να μη σε νοιάζει ούτε η πυλωτή ούτε η κατηφόρα.

Κι άλλα τέτοια ταπεινά και αξιοπερίεργα αξιαγάπητα.

Για να διατηρηθούν αυτές οι μικρές αυτόφωτες αγάπες πρέπει να υπάρχει ένα ελάχιστο συνθηκών ώστε αυτοί οι Αθηναίοι που αγαπούν την πόλη να παραμείνουν στο κέντρο, να μη τους διώξει η μονοκαλλιέργεια ξενοδοχείων και διαμερισμάτων βραχυχρόνιας διαμονής. 

Μια από αυτές τις συνθήκες είναι οι κινηματογράφοι. Δίπλα στο έκτρωμα του Μεγάλου Περιπάτου, η καταδίκη του Ιντεάλ.