Βράδυ του περασμένου Σαββάτου, προχωρημένη η ώρα προς την Κυριακή σε δωμάτιο ξενοδοχείου. Ζέστη και υγρασία τη μέρα, τη νύχτα αγρύπνια και υπογλυκαιμία. Κοντά στο ξενοδοχείο ένα κατάστημα μιας αλυσίδας, από αυτά τ’ ανοικτά σε εικοσιτετράωρη βάση για καφέ κι ό, τι θελήσει κανείς νύχτα. Κάθισα σε τραπεζάκι στο πεζοδρόμιο μ’ ένα κυπελάκι παγωτό που αγόρασα. Εκείνος βγήκε στο κατόπι για να καθίσει πιο πέρα, δεν τον είχα προσέξει μέσα που ήμουν σκυμμένος στο ψυγείο. Λίγο παραπάνω από τριάντα, απασχολημένος με το κινητό, σειρά του να μην προσέξει καθώς τον φωτογράφισα. Όπως συνηθίζω με όμορφες στιγμές και ανθρώπους όταν μου αιχμαλωτίζουν το μάτι - πάντα διακριτικά.

Για λίγο κράτησε η σάρωση εκ μέρους μου, βγήκε κάποιος άλλος και σηκώθηκε να φύγουν μαζί, δεν τον συγκράτησα το δεύτερο, τίποτα το άξιο της προσοχής μου. Καθώς προχώρησαν δίπλα μου τους άκουσα φευγαλέα, μια σλάβικη γλώσσα από την οποία κόλλησε στο αυτί το Ματσεντόνια.

Αυτόματα στο νου μια σκέψη στα εγγλέζικα που έσυρε η ακούσια θύμηση ενός τραγουδιού: no more wild side to walk on, all is tame and lame and clinically academic. 

Τέλειωσα το παγωτό, salted caramel, γύρισα στο ξενοδοχείο και αποκοιμήθηκα από το βόμβο του κλιματιστικού.