Αν είχαμε τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε τη ροή διαγραφών στα ΜΚΔ στο διάστημα των τελευταίων δύο ετών, θα μπορούσαμε ίσως να διακρίνουμε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα δυναμική που έχει αρχίσει να παγιώνεται. Οι διαγραφές, εκτός από τις επιπτώσεις που δύνανται να έχουν σε ψυχολογικό ή και οικονομικό επίπεδο –αν μιλάμε για περιπτώσεις ίνφλουενσερ– εξυφαίνουν και ένα πλέγμα ανελευθερίας που μπορεί να σκιαγραφηθεί ως εξής: αποφεύγω πλέον να δηλώνω τι πραγματικά σκέφτομαι και πιστεύω –πράγμα που έχει περάσει πλέον σε κλειστά γκρουπ τσεκαρισμένων ομοϊδεατών– καθότι τα δημόσια προφίλ έχουν πάντα να αναλογιστούν και την οργή του όχλου. Έτσι, βλέπουμε να ασκείται μια μορφή εξουσίας της μάζας, αγοραία και μοχθηρή που αφενός, εθίζει σταδιακά τους χρήστες σε αυτή την τόσο δημοφιλή πλέον τακτική του «cancel» και αφετέρου, σε μια σταθερή φιλολογία προσποίησης, ένα διαρκές θέατρο που παίζεται για το θεαθήναι, όπου άνδρες καταφεύγουν σε καταφανώς ψευδείς δηλώσεις «υπερφεμινιστικών» θέσεων ή, αντιστρόφως, όπου γυναίκες αφήνουν να εννοηθεί ότι είναι «παλαιάς κοπής»· όπου αντιεμβολιαστές δεν συνδιαλέγονται πλέον αν δεν γνωρίζουν ότι βρίσκονται σε φίλα προσκείμενο περιβάλλον· όπου φιλοπουτινικοί/ρωσόφιλοι σιωπούν απέναντι στην εισβολή. Οι συζητήσεις συνεχίζονται κανονικά, μακριά από αδιάκριτα μάτια, σε ψηφιακά echo chambers όπου διαιωνίζονται θέσεις και απόψεις, και όπου συνδαυλίζονται θυμικά, που στη δημόσια σφαίρα λοιδορούνται καθότι θεωρούνται πλέον κεκτημένα της πολιτικής ορθότητας και της γενικότερης «woke» κουλτούρας. Έτσι, όταν βλέπουμε πια κάποια δήθεν ακραία θέση διατυπωμένη και αναρτημένη δημοσίως, κάπως σαν τις εφημερίδες στα περίπτερα, και διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας με τις δήθεν ακρότητες που υποστηρίζει, παίζουμε θέατρο όταν «πέφτουμε από τα σύννεφα», γιατί κεκλεισμένων θυρών φροντίζουμε να διαφυλάττουμε τις δικές μας θέσεις και τα πιστεύω μας, που συνήθως είναι ακριβώς αυτά που δημοσίως αποδοκιμάζουμε. Το νέο αυτό σκηνικό, μετά από τις συστηματικές εκκαθαρίσεις των τελευταίων δύο ετών που μεταφράζονται σε εκατοντάδες διαγραφές, οδηγεί σταδιακά στην πλήρη αποσύνδεση του σοσιαλμιντιακού χώρου από την πραγματικότητα, που παραμένει εκθετικά πιο στυγνή και αιμοβόρα απ' ό,τι αφήνει να εννοηθεί η πλήρως εξημερωμένη, κενή περιεχομένου θεατρική ροή των τάιμ λάιν. Πραγματικότητα πλήρως ικανή να μας εκπλήξει, όχι μόνο απέναντι σε κάλπες, αλλά, όπως θα έχετε διαπιστώσει, και στα ταπεινά, οικογενειακά τραπέζια.