Περνώντας από το αεροδρόμιο της Λάρνακας πρόσεξα στο ταμείο του μαγαζιού με τα διεθνή γλυκίσματα και μια τετράδα από κυπριακές σοκολάτες. Ή τουλάχιστον νομίζω ότι είναι κυπριακές, αφού είχαν χάρτη της Κύπρου στη συσκευασία κι έγραφαν ''Cyprus Product : Κυπριακό Προϊόν " και την ονομασία "paradosiaka : means traditional". Μόνο που δεν ήσαν όλες ακριβώς σοκολάτες. Η πρώτη ήταν μεν σοκολάτα αμυγδάλου, αλλά η δεύτερη ήταν κάτι ονομαζόμενο ''Χαρουποπραλινέτο" και η τρίτη "Σνακ Χαρουπιού" ― όλα πλήρως παραδοσιακά, ασφαλώς. Η παράδοση χτύπησε κόκκινο στην τέταρτη σοκολάτα, "Με Γάλα Γαϊδούρας και φυσικά γλυκαντικά Στέβιας". Αναρωτήθηκα σε ποια επαρχία της Κύπρου υπάρχουν αυτές οι αχανείς φυτείες του κακάο και οι πολυπληθείς γαϊδούρες, ποιος τις αρμέγει, αν υπάρχουν εκεί σπα που προσφέρουν και λουτρά σε γάλα γαϊδούρας και κομπρέσες από στέβια, αλλά η επιβίβαση της πτήσης μου είχε αρχίσει κι έμεινα με τις απορίες. 

Πετώντας από το αεροδρόμιο της Λάρνακας, στο πίσω κάθισμα υπήρχε μια δεσποινίς που με απογείωσε, μεταφορικώς. Περίπου δύο ετών, ταξίδευε με τη μητέρα της. Ήταν λαλίστατη, και κάποια στιγμή έκανε ανταλλαγή ρόλων με τη μάμα της. "Εσύ θα είσαι το μωρό κι εγώ η μάμα", της είπε. Η μητέρα συναίνεσε και άρχισε να μιλά με δήθεν παιδική φωνή, και η κόρη την κατακεραύνωσε. "Γιατί μιλάς; Eγώ μιλάω, εσύ είσαι μωρό και τα μωρά δεν μιλάνε". Προσπάθησα να μη γελάσω δυνατά. Αργότερα, πλησιάζοντας στο αεροδρόμιο της Αθήνας, η κόρη ρώτησε ποιο είναι το επώνυμο της Αθήνας. "Οι πόλεις δεν έχουν επώνυμο, μόνο όνομα" είπε η μητέρα, ενώ εγώ ήθελα να χειροκροτήσω την απορία της κόρης. Μετά προσγειωθήκαμε όλοι. Κυριολεκτικώς.