Χθες βράδυ ο Ωρίωνας πόζαρε σε ξυράφι σινεμασκόπ ατμόσφαιρα. Παραδίπλα ο Αλδεβαράν, δυτικότερα η Σελήνη, πιο πέρα ο Δίας.

Σήμερα, παραμονή Χριστουγέννων του '23, αναμένοντας το κλείσιμο της χρονιάς και ο Economist - ο γνωστός beacon για τις δυτικές οικονομίες και κοινωνίες, του οποίου ηγέτες περιμένουν τον έγκριτο καλό ή κακό λόγο, το παίνεμά του, το χτύπημα στην πλάτη ώστε να έχουν να πουν και να συνεχίσουν ή να αλλάξουν με σύνεση πορεία - μας έχει αναδείξει ως την Οικονομία της χρονιάς. Πταίσματα για τον Φάρο τα Τέμπη, οι παρακολουθήσεις, οι κακομεταχειρίσεις μεταναστών. Ανύπαρκτες οι καταστροφές σε Θράκη, Ρόδο, Θεσσαλία, η ακρίβεια που πτωχαίνει, η ίδια η φτώχεια. Χαρά του η εκλογή της κεντροδεξιάς κυβέρνησης, η φιλο-αμερικανική και φιλο-ευρωπαϊκή πολιτική μας, η επαγρύπνηση απέναντι στη Ρωσία. Εγκρίνει τα οικονομικά μέτρα, το κτίσιμο εκ νέου του κοινωνικού συμβολαίου, το με μέτρο πατριωτισμό μας. Κάλεσμα στους δημοκράτες του κόσμου να δώσουν προσοχή στα δρώμενα στην Ελλάδα.

Αγαπούσα τα αστέρια από μικρός, αλλά ερωτεύτηκα τον Ωρίωνα ύστερα από τον καταληκτικό μονόλογο στο Blade Runner. Στο παράλληλο σύμπαν της ταινίας, στο πρώτο τέταρτο της τρίτης χιλιετίας, το 2023, σε πείσμα μιας γήινης δυστοπίας έχουμε ήδη φτάσει σε άλλα άστρα όπου διαστημόπλοια επιτίθενται σε άγνωστους εχθρούς και φλέγονται γράφοντας έπη πάνω από τον ώμο του Ωρίωνα. Όλα αυτά τα θαυμάσια δεν τα καταφέραμε ακριβώς εμείς αλλά η ζωντανή ευφυΐα που εμείς δημιουργήσαμε και επαναστάτησε εναντίον μας, δείχνοντας μας στο τέλος τι σημαίνει ομορφιά και τι όμορφος θάνατος.

Στην αληθινή δυστοπία του 2023, η τεχνητή νοημοσύνη ένα τρολάρισμα κακών κατασκευασμάτων που μας τα σερβίρει ως ποιήματα για αιματοβαμμένη ελληνική σημαία ή περιγραφής συναρπαστικών και αξιοζήλευτων ταξιδιωτικών εμπειριών στον τρόμο που ουσιαστικά βιώνει η βόρεια Νιγηρία. Και η ανθρώπινη νοημοσύνη της λογικής του Economist και όσων του υποκλίνονται, μας αποκαλεί ψεκασμένους όταν οι μωροί που εμείς είμαστε δεν αμφισβητούν το θαύμα το ελληνικό των αναβαθμίσεων από οίκους, έχοντας το κεφάλι τους σπρωγμένο χαμηλά στο πεζοδρόμιο, αντικρίζοντας τη μάκα της Αθήνας, την οποία μας την ονόμασαν έπος και όχι θάνατο.