Είχε γυρίσει από ταξίδι στην Αμερική όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά σε παρέα. Έλεγε για τους δίσκους βινυλίου που είχε φέρει από εκεί. Ανάμεσα στους δίσκους και η μουσική από το Χαμένοι στο Διάστημα, την πρωτότυπη σειρά που αγαπούσα παιδί. Του είπα John Williams ο συνθέτης, δύο τα μουσικά θέματα - το πρώτο, με τα καρτούν, διαστημικό, το δεύτερο περισσότερο επικό. Προτιμώ το δεύτερο, πρόσθεσα. Με κοίταξε έκπληκτος, λες κι είχα σηκώσει κεφάλι έχοντας γνώμη, έντονο βλέμμα πίσω από χοντρούς φακούς γυαλιών. Μετά μου ζήτησε το τηλέφωνο να βρεθούμε για καφέ.
Κάναμε παρέα για κάποιο καιρό, πέρασε ο καιρός, οι άνθρωποι χάνονται. Όχι στο διάστημα αλλά σε αθηναϊκές γειτονιές. Δεν τους χωρίζουν έτη φωτός μόνο μήνες και χρόνια. Αλλά χάνονται.
Στο συλλογικό σάουντρακ των ημερών, τρένα και τούνελ που καταλήγουν σε άλλα τούνελ. Ανεμόμυλοι του νου. Μας τρελαίνουν, θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι κηρύξαμε πόλεμο σε ανεμόμυλους. Ψέκες κηνυγοί σε περιστρεφόμενες πόρτες.