Υπήρχε στην Κεφαλονιά ένας ταξιτζής που τον έλεγαν Καίσαρα. Εξαιρετικά ευγενής τον χαρακτήριζε ένας “επίσημος” τρόπος επικοινωνίας με τους πελάτες. Πριν πολλά χρόνια είχα πάρει το ταξί του από το Αργοστόλι για να πάω στο χωριό στο σπίτι, και ήταν τότε που είχαν πρωτοφωτίσει με προβολείς το κάστρο του Αγίου Γεωργίου. Έδειχνε εντυπωσιακό μέσα στο σκοτάδι και ο Καίσαρας βλέποντας ότι το κοιτούσα αμίλητος, είπε ότι πρόκειται για “μία παρηγοριά για το διαβάτη”. Η πανέμορφη αυτή έκφραση έγραψε μέσα μου.

Ένα πράγμα που λατρεύω στην Αθήνα είναι τα περίπτερα. Τα αγαπώ ακόμα περισσότερο το βράδυ, με το φως να πέφτει σε εμπορεύματα κρεμασμένα, τη μοναχική φιγούρα καθιστή μέσα και ίσως δύο τρεις περαστικούς να χαζεύουν ακίνητοι τις ξεχασμένες εφημερίδες της ημέρας. Στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου όπου ζω κοντά, δεν υπάρχει πλέον περίπτερο, όπως δεν υπάρχουν περίπτερα σε πολλές γειτονιές της Αθήνας. Μου είπαν ότι δεν ανανεώνουν τις άδειες.

Μια άλλη έκφραση που αγαπώ είναι το αγγλικό ships in the night – πλοία τη νύχτα. Αφορά σε δύο ανθρώπους που συναντιούνται στο δρόμο της ζωής τυχαία και απομακρύνονται αφού περάσουν κάποιο χρόνο, λιγοστό, μαζί για να μη συναντηθούν ποτέ ξανά.

Η πρώτη μου ανάμνηση είναι μία αχτίδα φωτός πάνω από την κούνια μου στο σπίτι στην Κέρκυρα - κούνια ή κρεβάτι, εκεί που κοιμόμουν τέλος πάντων, δεν θυμάμαι - και μέσα στην αχτίδα να στροβιλίζονται άπειροι κόκκοι σκόνης, ετερόφωτοι βέβαια αλλά στα μάτια και στην αντίληψη ενός μωρού αυτόφωτοι και εντυπωσιακοί σε σημείο ευτυχίας.

Μου αρέσουν οι λάμπες. Όταν είμαι κάτω στο μαγαζιά πάντα σταματάω και χαζεύω εκεί που πουλάνε φωτιστικά τους λαμπτήρες στη βιτρίνα. Όταν πεθάνω σε συρτάρι μου θα βρούνε λαμπτήρες παραπάνω από όσους χρειαζόμουν, τόσους ώστε θα αναρωτηθούν τί τους ήθελα τόσους πολλούς...