Το νέο κτίριο του παλιού Μινιόν στην Πατησίων. Δίπλα στο πολυκατάστημα, σε ενιαίας αρχιτεκτονικής και όγκου οικοδομή θα λειτουργήσει στο μέλλον συγκρότημα τριάντα διαμερισμάτων και πέντε μεζονετών. Έτσι διαβάζουμε.

Από όλα τα σπίτια που έχω ζήσει είναι το διαμέρισμα των Βρυξελλών στο οποίο δεν ένιωσα σαν το σπίτι μου. Αντίθετα ήταν αυτό στο οποίο βρήκα τη λιγότερη ξεκούραση. Σχεδόν κάθε πρωί, στο ξύπνημα, ο ήχος από τα ροδάκια βαλιτσών στο πλακόστρωτο ανθρώπων σε σπουδή για να προλάβουν κάποια πτήση - μια αέναη μετακίνηση. Μου είναι λοιπόν δύσκολο να κατανοήσω, πέρα από την άνεση και το στάτους, την έλξη που βρίσκουν οι αγοραστές των διαμερισμάτων στο κτίριο του Μινιόν στη συνύπαρξη δίπλα σε ένα πολυώροφο πολυκατάστημα σε συνεχή κίνηση, σε διαρκή ροή επισκεπτών που φθάνουν από μακρυά, από παντού για να φύγουν. Δύσκολο να βρεθεί για μένα η γαλήνη που πρέπει να φέρει ο ύπνος τους, καθώς ο βαθύς, ο καλός ο ύπνος θέλει μία υποχώρηση σε κάποια ουσία, σε κάποια ρίζα, ό, τι κι αν είναι αυτό, ό, τι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα μας. Αυτό που λέω δεν έχει σχέση με ένα μικρομάγαζο της γειτονιάς σε ισόγειο πάνω από το οποίο υπάρχουν διαμερίσματα, η ύπαρξη του οποίου ενισχύει τους δεσμούς σε μία γειτονιά, σε μία συνοικία. Αυτό που επισημαίνω είναι η τεράστια αντίθεση της συνεχούς αλλαγής με τη συνέχεια, με τη διάρκεια και με τη συνοχή. Με ξενίζει η συνύπαρξη σε κοινό, σε ένα αρχιτεκτονικό σύνολο του ρευστού και του παροδικού με την αναγκαία αίσθηση μονιμότητας που είναι προϋπόθεση της ισορροπίας και της γαλήνης που προανέφερα, την οποία ενσωματώνει η έννοια της κατοικίας.

Είναι αυτό στο οποίο αναφέρεται ο Χάιντεγκερ για τις ταφές εντός του σπιτιού σε φέρετρο από κορμό δέντρου δίπλα στην κούνια του νεογέννητου, ως ενδυνάμωση του κατοικείν, ως προϋπόθεση ύπαρξης. Πιο απλά, είναι αυτό που λένε οι ομιλούντες την αγγλική, το οποίο δεν αποδίδεται καλά στα ελληνικά αλλά είναι πανεύκολο να κατανοηθεί ως έχει: a house is not a home.