Όχι φράουλες από το Φλεβάρη. Ας μπει ο Μάρτης, ας φύγουν τα μισά του όπως έγραψε ο Ελευθερίου. Χρειάζεται κράτει, χρειάζονται οι εποχές ρυθμό κι όχι fast forward παρόρμησης ή βαρεμάρας. 

Πιτσιρίκι, την άνοιξη με έπαιρνε η μητέρα μου έξω από το χωριό σε υγρά χωράφια, η θέα προς τη θάλασσα δυτικά. Βρέχει αρκετά ακόμα – ευτυχώς - στο νησί. Μάζευε χόρτα, εγώ την παρακολουθούσα. Αν πρόσεχα κάτι άλλο - έχω τάση σε αφηρημάδα - έμενα πίσω, με φώναζε κι έτρεχα να τη βρω. Μου έμαθε να ξεχωρίζω τις αγριοσπαραγγιές. Έκοβε τα βλαστάρια λεπτά και πράσινα. Το βράδυ τα μαγείρευε κι έβαζε σε βαθύ πιάτο να φάμε με την αδερφή μου, με λάδι και λεμόνι. Βουτούσα ψωμί. Μου έκαναν εντύπωση οι κηλίδες του λαδιού πάνω στην επιφάνεια, στο ζουμί - γλιστρούσαν σιγά σιγά. Η μυρωδιά ζεστή σε χαμηλό φως λάμπας πετρελαίου – δεν είχε έρθει ακόμα το ηλεκτρικό.