Δεκαπέντε μέρες που μπήκαμε στο χειμώνα με το ηλιοστάσιο και οι μέρες άρχισαν να μεγαλώνουν, βρεθήκαμε σήμερα στο περιήλιο, στο πλησιέστερο στον ήλιο σημείο της ελλειπτικής τροχιάς μας. Λουστήκαμε σήμερα με περίσσεια της ακτινοβολίας του, περισσότερη από οποιαδήποτε άλλη μέρα μέσα στο χρόνο.

Δύο μέρες πριν τα Φώτα αλλά ολοταχώς προς την καρδιά του χειμώνα, απροσδιόριστα κάπου στα τέλη του Γενάρη ή στο Φλεβάρη. Προς μια άλλη Μήδεια ή ίσως προς μια νέα Ελπίδα.

Μπερδεμένο κουβάρι: αποστάσεις, τροχιές, ακτινοβολίες, κλίσεις, ταχύτητες. Τίποτα ίσο όπως πεθύμησε ο ποιητής. Συνεχώς σε κόχη, οι μέρες στη νύχτα, κάτι μέσα σε ομίχλη και εμείς στο κατόπι του.

Σήμερα τερματίσαμε το γκάζι. Στο διαρκές στρίψιμο, η Γη έγραψε 30.300 μέτρα το δευτερόλεπτο.

Είδα πριν λίγες μέρες μια γελοιογραφία, από τις ωραίες τις αμερικάνικες με τα ζώα. Ένας γάτος ξαπλωμένος ανάσκελα σε ντιβάνι και λέει στον ψυχίατρο κοιτώντας τον τοίχο:

Ονειρεύτηκα πως έπιασα την ουρά μου…

Μάλλον συνήθισε μονάχος.