Η ανάγνωση εφημερίδων φαντάζει εκτός τόπου και χρόνου. Όταν συμβαίνουν γεγονότα σαν την πυρκαγιά που έκαψε περίπου «100.000 στρέμματα» και στην οποία υπήρξε και ένα θύμα, που ακόμη και τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές γνωρίζουμε μόνο το μικρό της όνομα –Νάντια–, η ανάγνωση εφημερίδων φαντάζει εντελώς εκτός τόπου και χρόνου – πόσο μάλλον όταν ο σχολιασμός, όπως της παρούσας στήλης, εστιάζει σε θέματα πολιτισμού. Η ενημέρωση μέσω τηλεόρασης ή μέσω ρεπορτάζ που αναρτώνται σε σάιτ μεγάλης επισκεψιμότητας μπορεί μεν να καλύπτει την ανάγκη της ταχύτητας αλλά δεν παύει να είναι απλώς «ενημέρωση». Εξάλλου, απέναντι σε ένα συμβάν σαν τη συγκεκριμένη πυρκαγιά το ζητούμενο, ενώ η πυρκαγιά βρίσκεται σε εξέλιξη, είναι η αμεσότητα διακίνησης της πληροφορίας με στόχο να προστατευτούν ζωές. Η εφημερίδα, εξ ορισμού, αναγκάζεται να προσφέρει και κάτι παραπάνω: ανάλυση πάνω στο γεγονός. Και η ανάλυση σημαίνει απόσταση και αποδραματοποίηση από την καταιγιστική δίνη του γεγονότος καθαυτού. Ήδη, από σήμερα, οι εφημερίδες προσφέρουν αναλύσεις και θα προσφέρουν ουκ ολίγες μέσα στις επόμενες ημέρες. Θα “διαβάσουμε” για μετρά, πολιτικές, αστοχίες, ολιγωρίες, ευθύνες. 

Η εφημερίδα παραμένει ο πιο μεστός τρόπος ενημέρωσης, ακριβώς επειδή αδυνατεί να πιαστεί στη δίνη του γεγονότος. Το επόμενο σαββατοκύριακο, όταν οι μεγάλες εφημερίδες θα προσφέρουν αναλυτικά/εκτενή ρεπορτάζ, που θα αποπειραθούν να ερμηνεύσουν εποπτικά την καταστροφή, η πυρκαγιά θα είναι παρελθόν. Όσοι βρέθηκαν κοντά αλλά όχι μέσα στην καταστροφή θα έχουν μετακινηθεί τόσο μακριά από το συμβάν που οι εφημερίδες, για εκείνους, θα φαντάζουν και πάλι εκτός τόπου και χρόνου. Ο άμεσα εμπλεκόμενος στην καταστροφή θα αδυνατεί να διαβάσει αναλύσεις του γεγονότος, θα αδυνατεί δηλαδή να διαβάσει εφημερίδα. Ό,τι τον ενδιαφέρει –αποζημίωση για τη φθορά της περιουσίας του– θα το έχει πληροφορηθεί από άλλα μέσα, που με τη σειρά τους θα βρίσκονται και πάλι στη δίνη των συγκεκριμένων γεγονότων. 

Βρισκόμαστε, επομένως, εγκλωβισμένοι κάπου ανάμεσα στη σαγήνη της παρούσας καταστροφής και σε ό,τι θα αναδειχθεί, στις μέρες που θα ακολουθήσουν, σε διάδοχό της, σε μια άβολη παραμυθία.

Η φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο είναι χθεσινή, από την πλατεία Νέας Πεντέλης. Αναρωτιέται κανείς πόση ειρωνεία αντέχει αυτό το «Νέας».