«Σέβομαι απόλυτα τις αποφάσεις των μελών και φίλων του ΣΥΡΙΖΑ», έγραψε ο Στέφανος Κασσελάκης στο Χ, τη στιγμή ακριβώς που τις καταπατούσε.
Αυτή είναι κοινή πρακτική στη ζωή και στην πολιτική, να ισχυρίζεσαι ότι κάνεις ακριβώς το αντίθετο από αυτό που κάνεις. Αρνείσαι την πραγματικότητα και προσπαθείς να βγάλεις τον άλλον τρελό. Στη χειρότερη περίπτωση, παραδέχεσαι ένα μέρος της πραγματικότητας (μια απάτη, όσο περισσότερο βασίζεται στη πραγματικότητα τόσο πιο επιτυχημένη είναι), και του καταλογίζεις λανθασμένη αντίληψη: «Δεν είναι αυτό που νομίζεις». «Παρερμηνεύτηκαν οι δηλώσεις μου». «Καλά, σοβαρολογείς, το πίστεψες;»
Ο σ. Κασσελάκης δεν αποτελεί εξαίρεση. Μας υπενθυμίζει ότι κατόπιν ενεργειών του μπόρεσαν τα μέλη και οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ να επιλέξου υποψήφιους ευρωβουλευτές. Με δική του δέσμευση, μάλιστα. Όμως, όταν η επιλογή δεν είναι της αρεσκείας του, είπα-ξείπα. Ούτε σεβασμός, ούτε δεσμεύσεις. Κάνει χρήση βαθμού ως Πρόεδρος και αναιρεί την συγκεκριμένη επιλογή, και μάλιστα το προβάλει ως καθήκον και ανάληψη ευθύνης. Μήπως η απόφαση για την επιλογή των υποψηφίων από μέλη και φίλους ήταν ατυχής και έπασχε; Όχι, φυσικά. Ο Πρόεδρος είναι, εκτός από αδιαμφισβήτητος, και αλάθητος. Κανένα ερώτημα, καμία αυτοκριτική. Άλλωστε δεν υπάρχει χρεία τέτοιων ενεργειών, σε κάθε περίπτωση , ο σ. (εκ του "σούπερ") Στέφανος είναι εδώ για να διορθώσει τα κακώς κείμενα που αυτός οργάνωσε.
Ο σ. Κασσελάκης είναι, άλλωστε, ο πρώτος αρχηγός κόμματος που αναδείχτηκε με τηλεοπτικά και όχι πολιτικά κριτήρια (άνετα θα παρουσίαζε πρωινάδικο στο Ηράκλειο πριν πάρει μεταγραφή για κανάλι πανελλαδικής εμβέλειας), και κάπως έτσι πολιτεύεται. Η επιλογή των υποψηφίων από μέλη και φίλους ήταν μια κίνηση με τηλεοπτικά κριτήρια. Ψηφίζουμε για τα ριάλιτι, ψηφίζουμε για Γιουροβίζιον, ψηφίζουμε για Ευρωβουλή, ποια η διαφορά, τι δεν καταλαβαίνεις, πάουερ του δε πίπολ, μήπως δεν είσαι τόσο δημοκράτης όσο νόμιζες; Η πολιτική έχει γίνει τηλεοπτική, η ζωή μας επίσης.
Στην τηλεοπτική ηγεμονία πρέπει να περιλάβουμε, φυσικά, και μέσα κοινωνικής δικτύωσης που λειτουργούν παράλληλα και ισότιμα με τα παραδοσιακά κανάλια, βομβαρδίζοντάς μας με ήχο και εικόνα ακαταπαύστως. Ο δημόσιος λόγος είναι ένας αχταρμάς όπου συμφύρονται η αφή της Oλυμπιακής Φλόγας με τον Άγιον Φως, τη Γιουροβίζιον, την Ευρωβουλή, τα ριάλιτι, το ποδόσφαιρο, τα σόσιαλ, τους ινφλουένσερς, τους δημοσιογράφους, τους πολιτικούς και τις κρατικές επιδοτήσεις σε μια ώσμωση άνευ προηγουμένου. Πρόσωπα και ρόλοι εναλλάσσονται με ταχύτητα: 280 χαρακτήρες είναι το όριο στο Χ, 30 δευτερόλεπτα είναι το όριο στο TikTok, στα 35 είσαι παρελθόν, ο χρόνος τρέχει, πάμε. Όχι εσύ Δημήτρη, έχασες.