Ένας Πίκατσου μας ενθουσιάζει. Ο Πίκατσου στην Βασιλεύουσα. Διαδηλώνει για τη δημοκρατία. Είναι βέβαια κεμαλικός ο Ιμάμογλου και είναι αμφίβολο κατά πόσο εμάς ως Ελλάδα θα μας συνέφερε τόσο να ξαναβγεί στην κυβέρνηση το ιδεολογικό του σινάφι. Δύο και πλέον δεκαετίες με τον Ερντογάν, με απειλές την έχουμε βγάλει, κάπως ισορροπημένη παραμένει η κατάσταση. ΟΚ, πριν λίγα χρόνια, κάπου ανάμεσα στις καραντίνες, φτάσαμε σε ένα παραλίγο θερμό επεισόδιο με πλοία, αλλά ακόμα κι αν η Ιστορία διαμορφώνεται, όχι μόνο με βάση όσα συμβαίνουν, αλλά και με βάση όσα δεν συνέβησαν και αποτράπηκαν, η μνήμη συγκρατεί μόνο τα πρώτα. Nα κοιτάμε λοιπόν πάντα την μεγάλη εικόνα, να εξετάζουμε τα πράγματα ως διεθνολόγοι και όχι με όρους δικαίου - αδίκου, να μην παραδινόμαστε στο θυμικό μας. Τι είμαστε; Παιδιά; It’s complicated. Κάθε μεμονωμένο και αποπλαισιωμένο από τη συνολικότερη κατάσταση αίσθημα δικαίου απλώνει την αφέλειά μας σαν βούτυρο στο ψωμί των πάσης φύσεως εχθρών μας. Άσε τον Πίκατσου και τα Πόκεμον κι έλα στη θέση τους να παίξεις μαζί μας τον γεωστρατηγικό αναλυτή, στους χάρτες μας το φαν δεν τελειώνει ποτέ, η ανία είναι λέξη άγνωστη, τα διακυβεύματα πάντα τα κρισιμότερα.

Προ μηνών, μετά από μια μέρα που ξημέρωνε ενώ την προηγούμενη το Ισραήλ είχε καταρρίψει το δικό του ρεκόρ νεκρών στη Γάζα, δημοσιογράφος στο ραδιόφωνο έσπευδε να υπενθυμίσει πως η συμμαχία της χώρας μας και της Κύπρου με το Ισραήλ είναι πολύτιμη κλπ. Πάντα να έχεις στο μυαλό σου έναν ανώτερο και απώτερο σκοπό που όλα τα δικαιολογεί. Και βασικά, ανάμεσα στον πολίτη ενός κράτους που ζει στο πετσί του έναν πόλεμο και υποστηρίζει φανατικά τα πάντα, ακόμα και πρακτικές γενοκτονίας, και στον πολίτη ενός άλλου κράτους που τις ξεπερνά επειδή κουνά στο μυαλό του πιόνια στη διεθνή σκακιέρα, θα είναι πολύ περισσότερο κατανοητός ο πρώτος. Η από κοντά αποκτήνωση είναι πιο κοντά στην ανθρώπινη κατάσταση, είναι πιο ανθρώπινη, απ΄ την εκ του μακρόθεν ανοχή της στο όνομα οποιασδήποτε αφηρημένης ιδέας.   

Ο Πίκατσου ήρθε να αντικαταστήσει στον ενθουσιασμό μας τον προ λίγων ημερών διαδηλωτή που ήταν ντυμένος δερβίσης, φορώντας στο πρόσωπο μια μάσκα αερίου για να γλιτώνει τα χημικά της αστυνομίας. Ανεξάρτητα απ’ το τι μπορεί να έχει ο καθένας στο μυαλό του όταν ντύνεται δερβίσης ή Πίκατσου, σίγουρα το αποτέλεσμα είναι ότι προσφέρει στο ευρύ κοινό μια διαφορετική εικόνα προς κατανάλωση, μια εικόνα που θα γίνει viral ακριβώς επειδή είναι διαφορετική, επαναφέροντας για λίγο τη συζήτηση και την εξ ορισμού διασπασμένη προσοχή μας σε όσα συμβαίνουν στην Τουρκία. Η ευρηματικότητα των στολών ανταμείβεται με την επαναφορά της προσοχής μας, θα αναρτηθούν μερικά σχετικά εμπνευστικά ποστ, αλλά αυτό καθαυτό το γεγονός, αυτή καθαυτή η πολλοστή δημοκρατική εκτροπή είναι κάτι περισσότερο από μια ακόμη είδηση, κάτι περισσότερο από ένα ακόμα content. Ως ποιο σημείο θα έπρεπε να φτάσει η αντίδρασή σου ως πολίτη, ως Τούρκου εν προκειμένω πολίτη, όταν τα πράγματα στη χώρα σου φτάνουν ως εκεί; Μπράβο σε όποιον ντύθηκε Πίκατσου, μας έκανε να τον δούμε και να δούμε δίπλα του τους συμπολίτες του και τους αστυνομικούς. Αλλά από εκεί και πέρα; 

Από εκεί και πέρα, ίσως το ζήτημα στη συγκεκριμένη και σε όποιες ανάλογες περιπτώσεις είναι να αποφασίσουμε να πληρώσουμε οι ίδιοι ένα πολύ πιο άμεσο και πολύ πιο ολοκληρωτικό κόστος. Το να μην τελειώνουν όλα στο διαδηλώσαμε όσο διαδηλώσαμε, τώρα θα γυρίσουμε σπίτια μας να συνεχίσουμε τη ζωή μας, γιατί κάπως πρέπει να ζήσουμε κιόλας. Το ακόμα κι αν δεν έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε αυτό που συμβαίνει, μπορούμε τουλάχιστον να μη συνεχίσουμε να ζούμε ωσάν αυτό που συνέβη να ήταν μια ακόμη είδηση, ένα ακόμη content. Αν όντως το θεωρούμε θεμελιώδους σημασίας, ας φερθούμε ανάλογα και όχι ως σχολιαστές ροής ή παραγωγοί περιεχομένου της ροής των άλλων. Και όχι, το κόστος δεν είναι το φολκλόρ των μολότοφ, το φολκλόρ των μολότοφ είναι αντίθετα εκ των πραγμάτων ο ορισμός του τηλεοπτικού και νόμου και τάξης content. Κόστος ας πούμε είναι αυτό που κλήθηκε να πληρώσει με το ίδιο του το σώμα ο Χαντμάν Μπαλάλ, ο βραβευμένος πριν λίγες εβδομάδες με όσκαρ συνσκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ για το παλαιστινιακό ζήτημα ¨Νο Οther Land”, ο οποίος ξυλοκοπήθηκε πριν λίγες μέρες αγρίως από Ισραηλινούς εποίκους και κρατήθηκε για μια μέρα απ’ τον Ισραηλινό στρατό. 

Κατά κάποιον τρόπο όμως, ολόκληρη η εβδομάδα ανήκε στα anime. Αν ο Πίκατσου μας ενέπνευσε, με το στούντιο Ghibli πάθαμε σοκ. Άρχισε το ΑΙ να επιτρέπει στους χρήστες να του δίνουν όποια εικόνα θέλουν, προκειμένου να την μετατρέψει ακαριαία σε εικόνα (σαν) βγαλμένη απ' το στούντιο Ghibli, με αποτέλεσμα μετά τα αρχικά δίχως σκέψη χάχανα να καταληφθούμε από ιερή αγανάκτηση, σαν βουλευτές της Νίκης, που αντικρίσαμε βλάσφημα έργα στην Εθνική Πινακοθήκη. Στις φάμπρικες της Ιαπωνίας ο Χαγιάο Μιγιαζάκι έφαγε τη ζωή του μοχθώντας νυχθημερόν για την τέχνη του, την τεχνοτροπία του, την αισθητική του, το είναι του, μόνο και μόνο για να δει την τεχνητή νοημοσύνη να τα ισοπεδώνει όλα εν μια νυκτί. Βέβαια το ζήτημα δεν αφορά μόνο τον Μιγιαζάκι, το ζήτημα αφορά συνολικά τον ανθρώπινο πολιτισμό και την ανθρώπινη νοημοσύνη που μετά από κυριαρχία χιλιετιών στον πλανήτη παραδίδει τώρα χασκογελώντας τα κλειδιά στην τεχνητή. Των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς άδομεν, της πνευματικής ιδιοκτησίας ημών μιμιδιοποιημένης ημείς ποστάρομεν και τρολάρομεν.