Από το 1959 έως το 2016 άλλαξαν πολλά και δεν εννοώ 57 ετών διαφοροποιήσεις, λόγω θανάτου ή συνταξιοδότησης του συνεργείου και του καστ. Ο σκηνοθέτης μιας τιτανοτεράστιος «χλαμύδας» Γουάιλερ, δεν ήξερε μήτε τον πολέμο του 1967, μήτε τον  άλλον, του 1973. Ο Χριστός του είχε έμμεση, κατανυκτική παρουσία, ενώ ο Σκηνοθέτης «πουδενθυμάμαιπωστονλένε» με το βαφτιστικό Τιμούρ, ως νέος Ταμερλάνος με την αρματωσιά της ψηφιακής τεχνολογίας και την επαγγελματική στόμφα του Μόργκαν Φρήμαν, ηθελημένα ζάρωσε το μήκος της ταινίας του 2016 παρεμβαίνοντας στην ψύχα της πλοκής. Το άτομο που είδε την ταινία του 1959, αναγκαστικά βίωσε περιβάλλον σεναριακού βιασμού, καθώς ο Μεσσάλας δεν διαλύθηκε από το τέθριππό του και πόθανε μπροστά στον «θετικό» ήρωα, αλλά την καταβρήκε με τον θανάσιμο εχθρό του και ο θεατής που αχνά θυμόταν την αρχαία πλοκή, έπρεπε να ασκηθεί σε σημαντικές καινοτομίες του σεναρίου.

Πάντως, το remake ήταν βγαλμένο από το εργαστήριο αισθητικής της κυρίας Πρίνου. Η παραγωγή του νέου Ιούδα Μπεν Χουρ πίστευε σε μια αναζωογόνηση μαραμένου δέρματος, πατώντας επιδεικτικά και εξεζητημένα πάνω στην υπερπαραγωγή του 1959, με το μένος ενός παιδιού που αρνείται να μπει την τάξη του όσο βαστάει μια ανοιξιάτικη μπόρα. Αλλά η «χλαμύδα» του 1959, ήταν στηριγμένη στον Τσάρλτον Ήστον, ακόμη και στο Στήβεν Μποιντ, ενώ η αρματοδρομία του 2016 στηρίχτηκε πάνω στις ελαφρές μπαλαφάρες του «Αστερίξ στους Ολυμπιακούς αγώνες» του 2008, στηριγμένης στον Ιούλιο Καίσαρα-Αλαίν Ντελόν (Αve moi).

H ταινία του 1959 ήταν μεσοδρομής των παραγωγών που ξεκίνησε «ο Χιτών» με τον Ρίτσαρντ Μπάρτον και εξέπνευσε από την «Κλεοπάτρα» της Λιζ Τέηλορ. Και βέβαια προαπαιτούσε την αιγλη των 100 ταινιων σε 60 χρόνια του Τσάρλτον Ήστον, που περιέφερε πειστικά το ίδιο μασκοφόρο είδωλο του αναβάσταγου Ήρωα που υπέφερε δείχνοντας μονίμως την ίδια έκφραση του στυλ «τρελαίνομαι να ασκώ σιδηρά πυγμή στο έργο». Στην ταινία του 2016, είχα τη μόνιμη αγωνία να καταλαβαίνω ποιος ήταν ο Μπεν Χουρ, κι ώσπου να το αντιληφθώ, η πλοκή της ταινίας σε άλλα αρμένιζε.

Οι σκηνές της ναυμαχίας και η περικοπή της επιστροφής του Μπεν Χουρ στην ευταξία της Ρώμης, το πετσόκομα της λέπρας στις γυναίκες του, ήταν οι πιο φανταχτερές σκηνές που έλειψαν.