Τρία πραγματάκια να σχολιάσω σύντομα.
1. Το βραβείο που ανακοινώθηκε την Πέμπτη (6.10.2022).
2. Τι θα συνέβαινε αν η Εθνική Βιβλιοθήκη είχε φτιάξει έναν αξιόπιστο βιογραφικό ψηφιακό τόπο με αξιόπιστες πληροφορίες συνταγμένες από ειδικούς.
3. Την έλλειψη ενδιαφέροντος για μένα στην ελληνική βιβλιοπαραγωγή αυτό το χρονικό διάστημα.
4. Εκτός λίστας. Ένα σχόλιο για την αναμετάφραση ως πρακτική.
Πάμε λοιπόν.
1. Το 2011 κυκλοφόρησε στα γαλλικά μια συναγωγή έργων της Annie Ernaux που περιέχει όλα τα μέχρι τότε έργα της με σειρά που ταιριάζει στην αυτοβιογραφία της. Με γνώμονα αυτή την κατάταξη θα μπορούσε κανείς να τα διαβάσει σε όποια γλώσσα τα βρει. Ο τόμος εξακολουθεί να πωλείται. Για μένα το βραβείο είναι η αναγνωστική πρωτοχρονιά. Θα την ξαναδιαβάσω φέτος. Μέχρι του χρόνου, καλή χρονιά.
2. Η Εθνική Βιβλιοθήκη πρέπει να φτιάξει ένα έργο αναφοράς. Να περιέχει βιογραφικά λήμματα ψηφιακά, τα οποία θα συντάσσουν ειδικοί. Έτσι θα αποφεύγονται κρίσεις και επικρίσεις. Θα πηγαίνουμε να διαβάζουμε εκεί, να δανειζόμαστε και να συζητάμε. Ψηφιακά και από κοντά. Έτσι θα αποφεύγαμε το τουρλουμπούκι που ακολούθησε τη βράβευση. Κακοφωνία.
3. Τι να σας πω; Τίποτε δεν μου γέμισε το μάτι αυτές τις δυο εβδομάδες. Διαβάστε Ernaux.
4. Δεν έχω πρόβλημα με τις αναμεταφράσεις. Φαντάζομαι ότι σε κάθε εκδοτικό οίκο υπάρχει υπεύθυνος που επιλέγει τα σχετικά βιβλία. Αυτός αποφασίζει ότι το πρωτότυπο δεν είναι καλό και σου λέει: «κάτσε να δω τις μεταφράσεις που υπάρχουν ανά τον κόσμο, μήπως μου γυαλίσει καμιά». Μετά την ενδελεχή πάντοτε έρευνα ανά την υφήλιο παίρνει τα δικαιώματα και ψάχνει τον καλύτερο μεταφραστή για τα ελληνικά. Μετά δεν την αποκαλύπτει στην ταυτότητα του βιβλίου για να μην του την κλέψουνε. Η μετάφραση της μετάφρασης εγγυάται το καλύτερο αποτέλεσμα. Για αυτό το κάνανε στις εκδόσεις Διόπτρα και Μπιμπλιοτέκ. Τώρα μου λύθηκε η απορία. Μπράβο.
https://www.istos.gr/culture/commentary/ekdotikes-apories-enos-bibliofi…