— Quote της εβδομάδας: «Δε κατάλαβε κανείς πως η τέχνη είναι αλήθεια ούτε προκατάληψη ούτε επιχορήγηση. Σας έχω όλους γραμμένους γουστάρω να ‘μαι τρας (sic) ω και καρατράς (sic) γιατί κατάλαβα ότι εσείς όλοι κυνηγάτε χρήμα εγώ ποτέ δεν το ‘δα έτσι, σας γράφω στην απέραντη και πεντακάθαρη μούνα μου. Λυπάμαι για ένα πράγμα. Ότι οι αληθινοί δεν λένε την αλήθεια γιατί φοβούνται. Κούλη ήρθε η ώρα να πέσουν οι μάσκες».
Τάδε έφη Πέπη Τσεσμελή την Κυριακή 18/2/24 στη σελίδα της –Pepita Tsesmeli– στο Φέισμπουκ. Δυστυχώς, η κ. Τσεσμελή έχει διαγράψει την ανάρτηση (για τους άπιστους διατίθεται και σκρινσοτ). Εφιστώ την προσοχή στη μεταγραφή του παροιμιώδους «έχω το κούτελό μου καθαρό» στο κατάτι πιο λούμπεν «σας γράφω στην απέραντη και πεντακάθαρη μούνα μου».
— Διάβασα το «Από την Τεγέα του 1347 στη Σιβηρία του 2099» (Τα Νέα, 17-18/2/24) της Ντίνας Σαρακηνού. Η κ. Σαρακηνού, όπως διαβάζουμε στο τέλος του κειμένου, είναι «συγγραφέας, διευθύντρια του λογοτεχνικού online περιοδικού Literature.gr και πρόεδρος του PEN Greece». Εκτός όμως από αυτές τις ιδιότητές της τυγχάνει και μέλος της κριτικής επιτροπής των Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας. Η κ. Σαρακηνού γράφει για τη συλλογή διηγημάτων Νέα Ιερουσαλήμ του Μπορισλάβ Πέκιτς (μετάφραση: Ισμήνη Ραντούλοβιτς, Καστανιώτης: 2023).
«Οι πέντε ιστορίες της “Νέας Ιερουσαλήμ” καλύπτουν ένα ιστορικό εύρος, το οποίο εκκινεί από τον Μεσαίωνα για να καταλήξει στο μακρινό μέλλον. Πρόκειται για ένα γοτθικό χρονικό, επικεντρωμένο στα πέντε στοιχεία της φύσης: Φωτιά, γη, νερό, αέρας και μέταλλο τα δηλώνονται αντιστοίχως στην εισαγωγή κάθε ιστορίας».
Η κ. Σαρακηνού επιλέγει ένα απόσπασμα από κάθε ιστορία και μετά κάνει ένα σχόλιο μερικών γραμμών. Παραθέτω ενδεικτικά:
«Έπειτα μεταφερόμαστε στο 1649 μ.Χ., στην Αγγλία του Όλιβερ Κρόμγουελ. Σε έναν κόσμο ο οποίος μαστίζεται από εμφυλίους, ο Πέκιτς μάς εξιστορεί τη ζωή του ήρωα της ιστορίας “Αποτύπωμα της καρδιάς στον τοίχο”, του κύριου Μπλακσμιθ, ο οποίος έχει την ικανότητα να εντοπίζει το δαιμονικό και την ανθρώπινη μορφή του. “[...] Η κόλαση επωφελήθηκε της ευκαιρίας για να προσεγγίσει τους αποθαρρυμένους. Άνοιξε διάπλατα και ξέρασε στρατιές δαιμόνων απανταχού στον κόσμο. Ποτέ δεν σάρωσαν τη γη τόσες μάγισσες όσες κατά την περίοδο 1645-1647 μ.Χ. Ποτέ δεν κρεμάστηκαν τόσες πολλές μάλιστα αρκετές χάρη στο δικό μου χάρισμα [...]”. Η αμεροληψία του δεν δείχνει κανένα έλεος ούτε καν στη μητέρα του».
Η κ. Σαρακηνού καταλήγει: «Αναμφίβολα, ο Πέκιτς διέθετε μια πένα σαρκαστική, υπαινικτική, μια πένα αξιώσεων. Παράλληλα, χάρη στην ευρυμάθειά του, στη “Νέα Ιερουσαλήμ” κατάφερε να αγγίξει εμβριθώς ζητήματα κοινωνικής, φιλοσοφικής και ιστορικής φύσης με κοινό παρανομαστή τον θάνατο. Ουσιαστικά πρόκειται για μια έρευνα στην ανθρώπινη φύση και τη μετεξέλιξή της. Μια κειμενική πραγματεία για τον άνθρωπο και τα παράδοξα της πορείας του στον χρόνο, από το παρελθόν μέχρι τη δυστοπία του μέλλοντος, ένα αριστουργηματικό δείγμα της σερβικής λογοτεχνίας».
Είναι πραγματικά ελάχιστα τα λογοτεχνικά κείμενα στα οποία δεν θα ταίριαζε ο συγκεκριμένος δήθεν αξιακός επίλογος.
— Διάβασα το editorial της Μαργαρίτας Σφέτσα στο ΒΗΜΑgazino με τίτλο «Ντόναλντ Τραμπ – Θα κατορθώσει ο πρώην POTUS να κερδίσει τις προεδρικές εκλογές;» (18/2/24).
Παραθέτω: «Θυμάμαι, αρκετά χρόνια πριν, στη διάρκεια ενός ταξιδιού μου στη Νέα Υόρκη, ότι έτυχε να γνωρίσω τον Ντόναλντ Τραμπ σε δείπνο πανίσχυρου τότε έλληνα επιχειρηματία. Ήταν η εποχή που οι συμπατριώτες μας οι οποίοι ζούσαν μόνιμα ή τέλος πάντων επισκέπτονταν το αστραφτερό “Big Apple” συχνά, δεν ήταν τόσο πολλοί. Υπήρχαν έλληνες εφοπλιστές που είχαν αγοράσει σπίτια στη Fifth και στην Park Avenue ή στο προάστιο του Westchester και κάποιοι άλλοι οι οποίοι διέμεναν στο ξενοδοχείο The Pierre που πραγματικά ξεπερνούσε σε φήμη και επισκέψεις διάσημων προσωπικοτήτων και αυτό ακόμα το Plaza, δίπλα ακριβώς στο υπερπολυτελές, δημοφιλές Bergdorf Goodman. Ο Τραμπ, πασίγνωστος επιχειρηματίας, ένας άνδρας σίγουρος για τον εαυτό του, μιλούσε ακατάπαυστα, αστειευόταν συνέχεια (διέθετε ένα μάλλον χοντροκομμένο χιούμορ), άνοιγε… μεγάλες αγκαλιές για τις ωραίες γυναίκες. Χρόνια πριν θα μπορούσες να πεις ότι ο αμερικάνος μεγαλοεπιχειρηματίας που είχε στα πόδια του ολόκληρη τη Νέα Υόρκη ήταν ένα γοητευτικός (ίσως επειδή ήταν πιο αδύνατος τότε) άνδρας. Βασιλιάς του real estate, ιδιοκτήτης του ολόχρυσου, super luxurious (αλλά ολίγον κιτς) Trump Tower, όπου είχα αγοράσει διαμερίσματα ένας-δύο επιφανείς Έλληνες, είχε άποψη για τα πάντα. Ο άνθρωπος φαινόταν ότι διέθετε πολύ μεγάλες φιλοδοξίες, κανείς όμως (εκτός από γνωστή κυρία του επιχειρηματικού χώρου με μια εκπληκτική συλλογή πινάκων του Άντι Γουόρχολ) δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα γινόταν πρόεδρος των ΗΠΑ. Ο Ντόναλντ Τραμπ ανήκει στους πλέον ‘επεισοδιακούς” προέδρους που “πέρασαν” την πόρτα του περίφημου Οβάλ Γραφείου. Ο πρώην POTUS δηλώνει έτοιμος να επιστρέψει στον Λευκό Οίκο. Αυτή τη στιγμή ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Παραμένει το super φαβορί για το χρίσμα στις εσωκομματικές διαδικασίες του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος εν όψει των προεδρικών εκλογών του Νοεμβρίου και προηγείται… τρελά σε όλες τις δημοσκοπήσεις και προκριματικές αναμετρήσεις που έχουν διεξαχθεί μέχρι τώρα. Τελικά θα επιστρέψει στον Λευκό Οίκο ο πληθωρικός, “χοντροκομμένος”, όπως συνηθίζουν να τον αποκαλούν οι αντίπαλοί του, επιχειρηματίας; Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως ναι, κανείς όμως δεν μπορεί να είναι σίγουρος. Ούτε οι πιο φανατικοί του υποστηρικτές».
Η κ. Σφέτσα συνεχίζει, αλλά, υποθέτω, δεν χρειάζεται να παραθέσω ολόκληρο το κείμενό της. Η συμπάθειά της προς το πρόσωπο του Τραμπ είναι ξεκάθαρη. Ας ευχηθούμε ότι όλα θα πάνε καλά και ο αγαπημένος της θα επιστρέψει στο Οβάλ Γραφείο.