— Quote της εβδομάδας: «Είναι αυτός που τα είχε με τη Βίσση;» (Snik, όταν ρωτήθηκε για τις πρόσφατες δηλώσεις Νταλάρα, Newsbeast, 22/1/24).
— Αξίωμα: κανένα θέμα που έχει καταστεί viral δεν είναι ικανά ευτελές ώστε να κριθεί ανάξιο σχολιασμού.
«Τα ζώα δεν είναι οικογένεια» είπε, διαβάζω, ο Γιώργος Λιάγκας, μέσα στην εβδομάδα που πέρασε, και έπεσαν να τον λιντσάρουν. Όταν φτάνεις να συντάσσεσαι με τον κ. Λιάγκα κάτι έχει πάει πολύ λάθος. Το αυτό ισχύει και με την περίπτωση Κραουνάκη: «“Καλησπέρα παιδιά σας καταλαβαίνω αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα για σας. Σας φιλώ πολύ”. Τα παραπανίσια έχουν θέμα. Γνώμη μου”» (Πρώτο Θέμα, 21/1/24), θα έπρεπε, υποστήριξε ο γνωστός συνθέτης, να είχε απαντήσει ο κ. Νταλάρας στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων.
Θέμα των ημερών, που μονοπώλησε το ενδιαφέρον των ΜΚΔ, οι νουθεσίες Νταλάρα προς νεόκοπους δημοσιογράφους που τον περίμεναν έξω από τον Real FM για να τον «εκβιάσουν» σε σχόλιο για δηλώσεις που είχε κάνει. Και από εδώ αρχίζει το ενδιαφέρον. Ποιος εχέφρων άνθρωπος θα είχε ακούσει ποτέ τις δηλώσεις Νταλάρα αναφορικά με τον Ρέμο και τον Αργυρό; Τον Ρέμο και τον Αργυρό, που τους κατηγόρησε, ο κ. Νταλάρας, ότι «κάνουν διαφημίσεις με μπιφτέκια και λουκάνικα» και ότι «αυτό είναι στα όρια του καραγκιοζιλικιού» (Iefimerida, 20/1/24). Όπως και στην περίπτωση Αλισάνογλου, με τα σχόλια Κανάκη και Σια, κάνεις δεν είχε ακούσει τίποτα για τα φλέγοντα αυτά ζητήματα. Κανείς δεν είχε δώσει σημασία, γιατί ουδείς εχέφρων άνθρωπος παρακολουθεί Κανάκη ή πρωινάδικα. Ο κ. Νταλάρας ενοχλήθηκε λοιπόν, είναι εμφανές αυτό από τον τόνο της φωνής του, και αντί να αποχωρήσει χωρίς σχόλιο, όπως ορθά είπε ο κ. Κραουνάκης, πέταξε την μπάλα στην κερκίδα, γιατί δεν ήθελε να σχολιάσει τα περί «μπιφτεκιών και λουκάνικων», γιατί εξερχόταν από συζήτηση που είχε κάνει για τον Βασίλη Τσιτσάνη και ένιωθε ότι τα περί «μπιφτεκιών και λουκάνικων» δεν συνάδουν με την υψιπέτεια της θεματικής Τσιτσάνη, οπότε τι πιο απλό από το να επιτεθεί εκείνος στους δημοσιογράφους και να σχολιάσει τον ρόλο τους και τη γενικότερη θέση τους στη ζωή και τα πράγματα. Ακούσαμε λοιπόν πολλάκις τι είχε προξένησε το ενδιαφέρον των δημοσιογράφων και αναλώσαμε φαιά ουσία –λέμε τώρα– για να πούμε αν είχε δίκιο ή άδικο ο κ. Νταλάρας. Δίκιο ή άδικο όσον αφορά τι; Είπε κάτι ο κ. Νταλάρας που δεν γνωρίζουμε; Έκανε κάποια μεγάλη αποκάλυψη; Έβαλε το «μαχαίρι στο κόκκαλο»; Και αλήθεια, παρακολουθεί κανείς πρωινάδικα; Παρακολουθεί ο κ. Νταλάρας πρωινάδικα; Εδώ, βέβαια, μάθαμε μετά ότι πήγε ο ίδιος σε πρωινάδικο για να προωθήσει την τελευταία του δουλειά. Επομένως, η παράσταση που έδωσε μπροστά στις κάμερες, εξερχόμενος του ραδιοφωνικού σταθμού, ήταν γνήσια παράσταση για να αποφύγει να σχολιάσει τις δικές του δηλώσεις σε πρωινάδικο. Κανείς από τους πνευματικούς ταγούς των ΜΚΔ, που έκριναν ότι ο λόγος Νταλάρα έθιξε φλέγον ζήτημα της δημοσιογραφίας, υποτίθεται ότι παρακολουθεί πρωινάδικα. Τα πρωινάδικα έχουν προφανώς το κοινό τους και θα συνεχίσουν να το έχουν. Οι δημιουργοί content ποιότητας, που τα πανθ’ ορώσι ως άλλοι οφθαλμοί της θείας δικαιοσύνης, έκαναν την τρίχα τριχιά. Ο Νταλάρας είπε καταπληκτικές αερολογίες, έβαλε και λίγο Μακρυγιάννη για το σκαμπρόζικο ήθος του, μαζί με πατροναριστικά σχόλια προς τη «χαριτωμένη» δημοσιογράφο. Μίλησε για «κοπελίτσες που είναι ημίγυμνες με λίγο στήθος και λίγο μπούτι και βάζουν αυτά τα πλαστικά μέσα τους και σταματάνε πια να έχουν ρυτίδες, δεν ξέρουν αν γελάνε ή αν κλαίνε» και ακόμα κι αν θα μπορούσε να έχει κάποιο δίκιο στο κοινότοπο σχόλιό του το απεμπόλησε με τον τρόπο που εκφράστηκε. Θα ανοίξει κάποια συζήτηση; Θα «πέσουν κεφάλια» για τα πρωινάδικα; Μα δεν θα θυμόμαστε τίποτα σε μια μέρα. Ήδη, τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, η είδηση είναι καμένη.
Το ερώτημα βέβαια παραμένει: «Ξέρετε κάτι για τον Τσιτσάνη;»
— Διάβασα τη συνέντευξη «Οι ηγέτες εμπνέονται από την αλλαγή» (Βημαgazino, 21/1/24), που παραχώρησε ο Ρόμπιν Σάρμα στον Γιώργο Νάστο, με αφορμή την πρόσφατη επίσκεψή του στην Ελλάδα, όπου μίλησε «για τις διαφορετικές μορφές πλούτου και για τις τεχνικές που χρησιμοποιεί για να μην χάνει την εσωτερική του γαλήνη».
Ομολογώ ότι δεν είχα ιδέα τι εστί «Ρόμπιν Σάρμα». Παραθέτω: «Ο Σάρμα είναι διευθύνων σύμβουλος της Sharma Leadership International Inc., μιας εταιρείας συμβούλων που έχει μια απλή αποστολή: να βοηθήσει ανθρώπους και οργανισμούς να φτάσουν στην κορυφή της παγκόσμιας κλίμακας. Ανάμεσα στους πελάτες του περιλαμβάνονται η Microsoft, η Nike, η General Electric, η FedEx, η NASA, και η BP. Ο 59χρονος συγγραφέας με τους περισσότερους από από 1,8 εκατ. followers στο Instagram».
Δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος να σας κουράσω με τις διάφορες ασυνέπειες της συνέντευξης. Το μόνο που χρειάζεται είναι να παραθέσω την απάντηση του κ. Σάρμα στην κομβική ερώτηση του κ. Νάστου, «Εσείς τι κάνετε τις μέρες που σας είναι δύσκολο να ακολουθήσετε ακόμη και τις δικές σας συμβουλές;»
«Κατ’ αρχάς να σας πω ότι κάποια από τα προβλήματα που μας φαίνονται ανυπέρβλητα θα μπορούσαν να λυθούν με κάτι πολύ απλό, με έναν υπνάκο. Αν έχω μια πολύ κακή μέρα τα παρατάω όλα και κοιμάμαι λίγο. Με την σύντροφό μου, την Ελ, ζούμε στην εξοχή της Ιταλίας και έχουμε ένα μικρό σκυλάκι, το λένε Χόλι. Όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά παίρνω τη Χόλι και κάνουμε μια βόλτα στη φύση, αμέσως νιώθω καλύτερα. Το να κρατάω σημειώσεις σε μορφή ημερολογίου μού φαίνεται πολύ ιαματική διαδικασία τις περιόδους που τα πράγματα δεν είναι όπως θα ήθελα. Εκφράζω την απογοήτευση και τη θλίψη μου σε μια λευκή σελίδα. Είναι επίσης πολύ θεραπευτικό το να μιλάω με την Ελ και να μοιράζομαι μαζί της τις σκέψεις μου. Έχω και μια άλλη τεχνική που την ονομάζω MVP και δεν είναι το “most valuable player” αλλά το “meditation, visualization and prayer”. Να μην ξεχάσω και το μασάζ: μερικές φορές, όταν είμαι πιεσμένος, πηγαίνω και κάνω μασάζ και αμέσως χαλαρώνω».
— Διάβασα τη συνέντευξη «Η αξία των βιβλίων είναι μια πολυπαραγοντική εξίσωση» (Βήμα, 21/1/24), που παραχώρησε ο Ισίδωρος Ζουργός στον Γρηγόρη Μπέκο. Παραθέτω: «“Η Λεύκα [ηρωίδα του τελευταίου μυθιστορήματος του κ. Ζουργού] είναι μαχητική και αδίστακτη με έναν αντισυμβατικό και ανορθόδοξο για τα δεδομένα της εποχής τρόπο. Τα “σπασμένα δάχτυλα”, με τα οποία ταυτίζεται [η Λεύκα είναι τοκογλύφος] της προσδίδουν μια ζοφερή σαγήνη. Όμως έτσι πρέπει να γίνεται σε ένα μυθιστόρημα, κατά τη γνώμη μου. Το μυθιστόρημα οφείλει να έχει και σκοτεινές κόγχες, δεν είναι ένα απέραντο λιβάδι με φως και μαργαρίτες μονάχα”, ξεκαθάρισε ο συγγραφέας».
Ε, αν είναι έτσι, θα το διαβάσω κι εγώ.