— Αντί quote της εβδομάδας:

Αφού δεν μπορείς να νιώσεις

τη δική μου την ψυχή,

πάρε θάρρος να μου δώσεις

τη χαριστική βολή.

Τι το θες το κασελάκι,

τι το θες, τι το θες;

– Τάκης Μουσαφίρης, «Τι το θες το κασελάκι», 1977.

— Διάβασα το «500Λέξεις» (Καθημερινή, 3/9/23) με την Βιβή Κοψίδα-Βρεττού, που επιμελείται η Αλεξάνδρα Σκαράκη. «Η Παρασκευή (Βιβή) Κοψίδα-Βρεττού, συγγραφέας και ποιήτρια, είναι διδάκτωρ Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει δημοσιεύσει πολλά βιβλία, μελέτες, δοκίμια, ερευνητικές εργασίες, βιβλιοκρισίες και έξι ποιητικές συλλογές. Για το πολυσχιδές έργο της έχει αποσπάσει βραβεία και τιμητικές διακρίσεις. [...] Το τελευταίο ποιητικό της βιβλίο, “Η αλαφροΐσκιωτη καρέκλα” (Βακχικόν, 2023), προσκαλεί σε μια αναμέτρηση του αληθινού και του κάλπικου στην τέχνη και στη ζωή, ένα στοίχημα που, αν κερδηθεί, μπορεί τότε και ο κόσμος να γίνει καλύτερος…»   

«[Ερ.] Ποια βιβλία έχετε αυτό τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας; [Απ.] Του Νούτσιο Όρντινε, “Η χρησιμότητα του άχρηστου” , του Ρίλκε, “Οι σημειώσεις του Μάλτε Λάουριντς Μπρίγκε”. Του Σπύρου Βρεττού, “Ο πικρός εξωγήινος”, και δίπλα του, την “Αλαφροΐσκιωτη καρέκλα” Κάποιος απ’ όλους θα την κερδίσει…»

Τι να εννοεί άραγε η ποιήτρια με αυτό το «Κάποιος απ’ όλους θα την κερδίσει…»; Είναι άραγε ο Σπύρος Βρεττός σύζυγός της;

«[Ερ.] Ποιο είναι το επόμενο βιβλίο που θα διαβάσετε; [Απ.] Την “Αλαφροΐσκιωτη καρέκλα” να τη χαρώ ως αναγνώστρια πια. Είθε να με αναγνωρίσει…»

Η κ. Κοψίδα-Βρεττού κάνει πράξη τη ρήση του Όσκαρ Ουάιλντ «Ποτέ δεν ταξιδεύω χωρίς το ημερολόγιό μου. Πρέπει κανείς να έχει μαζί του κάτι μαγευτικό να διαβάζει στο τρένο». Ευτυχώς που “Η αλαφροΐσκιωτη καρέκλα” «[...] προσκαλεί σε μια αναμέτρηση του αληθινού και του κάλπικου στην τέχνη και στη ζωή». 

— Διάβασα το «Florence Pugh: η γυμνή αλήθεια του “Oppenheimer”» (Andro, 29/8/23) του Διονύση Μαρίνου. Παραθέτω: «Θα έλεγες πως είναι ένα ωραίο μουτράκι, έξυπνο, φλογερό και έτερον ουδέν. Μικροκαμωμένη με ένα σφιχτοδεμένο σώμα που δεν σε αφήνει απαθή, αλλά δεν σου προκαλεί και αφρισμένα κύματα πόθου. Η δε ξανθιά κόμη που έχει επιλέξει κατά καιρούς (ναι, έχει θέμα με τα μαλλιά της) μάλλον δεν είναι αυτό που την κολακεύει. Κάποιος θα πρέπει να της πει ότι το μαύρο-μελί που έχει επιλέξει η παραγωγή του Oppenheimer να της “φορέσει” τής ταιριάζει γάντι. [...] Δεν κάνει οσκαρική ερμηνεία, όμως, καταφέρνει να μας πείσει ότι πρόκειται για μια εύθραυστη γυναίκα, αριστερών καταβολών, που χρειάζεται ένα στήριγμα έτσι ώστε να μην πέσει ολοκληρωτικά στα σκοτάδια της. Ο “Όπι” είναι ο μοναδικός που θα μπορούσε να το κάνει, αλλά τελικά αυτός αρνιέται να την συναντήσει ξανά με αποτέλεσμα εκείνη να οδηγηθεί στην αυτοκτονία. Στο μεταξύ, όμως, οι ερωτικές σκηνές (για τα μέτρα πάντα του Νόλαν) στις οποίες μετέχουν οι δύο είναι εξόχως ερεθιστικές και σου αφήνουν πολλές υποσχέσεις για το είδους γυναίκα μπορεί να γίνει η Pugh επί της οθόνης. Η φωτογραφία ντύνει πάνω της κάμποσα ζεστά χρώματα που θωπεύουν το μικρό της στήθος, τις σκουρόχρωμες θηλές της και τα κοίλα του σώματός της. [...] Είναι, λοιπόν, μόνο ένα γυμνό σώμα η Pugh; Σίγουρα όχι! Συμπεριλήφθηκε στην κατηγορία «ψυχαγωγία» της ετήσιας λίστας 30 Under 30 του περιοδικού Forbes, η οποία αναγνωρίζει τους 30 ανθρώπους με τη μεγαλύτερη επιρροή στην Ευρώπη κάτω των 30 ετών, το 2019. [...] Σε δημοσκόπηση αναγνωστών του 2022 από το περιοδικό Empire, ψηφίστηκε ως μία από τις 50 καλύτερες ηθοποιούς όλων των εποχών. Ονομάζοντάς την ως “μια από τις καλύτερες της γενιάς της”, το περιοδικό απέδωσε την επιτυχία της στο να φέρει “μια θεμελιωμένη ενσυναίσθηση στους χαρακτήρες της”. Κάτι που αναμφίβολα κάνει και στο Oppenheimer. Συν η θελκτική γύμνια που της προσφέρει αρκετούς πόντους ακόμη. Το σίγουρο είναι ότι από εδώ και πέρα θα της προσέχουμε περισσότερο».

Δεν δύναμαι να ξέρω ποιος ακριβώς ήταν ο σκοπός του άρθρου; Κάτι “πιπεράτο” για το εφηβικό –ηλικιακά και νοητικά– κοινό του Andro; Κατανοώ ότι ο συντάκτης καλείται να κάνει τη δουλειά του αλλά πάντα υπάρχουν επιλογές στο πώς ακριβώς θα «γίνει η δουλειά», ειδικά όταν μιλάμε για κείμενο. «[...] [Δ]εν σου προκαλεί και αφρισμένα κύματα πόθου», «[...] μια εύθραυστη γυναίκα, αριστερών καταβολών, που χρειάζεται ένα στήριγμα έτσι ώστε να μην πέσει ολοκληρωτικά στα σκοτάδια της», «Η φωτογραφία ντύνει πάνω της κάμποσα ζεστά χρώματα που θωπεύουν το μικρό της στήθος, τις σκουρόχρωμες θηλές της και τα κοίλα του σώματός της». Σοβαρά τώρα; 

Παραθέτω και το βιογραφικό του κ. Μαρίνου όπως εμφανίζεται στο Andro: «Ο Διονύσης Μαρίνος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971. Είναι επαγγελματίας δημοσιογράφος και έχει εργαστεί στον ημερήσιο και ηλεκτρονικό Τύπο. Είναι συγγραφέας και κριτικός λογοτεχνίας. Παραδίδει μαθήματα δημιουργικής γραφής για επίδοξους συγγραφείς».

— Η στήλη είναι γνωστό ότι έχει αδυναμία στην κ. Μαργαρίτα Σφέτσα που τυγχάνει Διευθύντρια Πολιτισμού στο Βήμα. Παραθέτω από το Editorial «Από τη Συλλογή Σαμπανσί στα Γλυπτά και στην Επίδαυρο…» (3/9/23) της ενότητας «Πολιτισμός»: «Ένας φίλος ο οποίος ασχολείται από πολύ νεαρή ηλικία με τον art world μου έλεγε τις προάλλες, λίγο μετά τη στιγμή που πληροφορήθηκε για το σοβαρό ατύχημα του τούρκου μεγαλοεπιχειρηματία Αλί Σαμπανσί στη Λέρο, ότι ο συγκεκριμένος διαθέτει μια εξαιρετική συλλογή έργων σύγχρονης τέχνης. Ο δυτικοτραφής τούρκος tycoon με τις σπουδές στο Tufts και στο Columbia, παντρεμένος με την κόρη του επίσης πάμπλουτου Αϊντίν Ντογάν (στην ομπρέλα των επιχειρήσεών του ανήκει και η εφημερίδα “Hurriyet”), αποφάσισε εκείνη τη ζεστή ημέρα του Αυγούστου να οδηγήσει ο ίδιος το ταχύπλοο που θα τον πήγαινε από τους Λειψούς στη Λέρο. [...] Το πρωί της Πέμπτης πληροφορηθήκαμε ότι ο Σαμπανσί “ξύπνησε” και πηγαίνει καλύτερα. [...] Ο κ. Σαμπανσί είναι ένας ήπιος χαρακτήρας, πάνω από όλα όμως είναι μοντέρνος επιχειρηματίας με αξιόλογη κοινωνική προσφορά και επενδύσεις σημαντικές στον κόσμο της τέχνης. Η συλλογή περιλαμβάνει από πίνακες, γλυπτά μέχρι video art που είναι τα πιο «δύσκολα» έργα να τα αποκτήσεις διότι πρέπει να είναι σοβαρός γνώστης του θέματος. Πόσο στοιχίζει αλήθεια ένας πίνακας του Ανίς Καπούρ, ένα γλυπτό του Tony Cragg, ένα έργο του Τζεφ Κουνς αυτή τη στιγμή; Μμμ! Απειρα χρήματα. Αν διαθέτεις όμως την οικονομική δυνατότητα αξίζει να έχεις κάτι από αυτά ή όλα τέλος πάντων στη συλλογή σου. Οπως ακριβώς αξίζει – περνώντας βέβαια τώρα σε άλλα επίπεδα – σε εμάς ως λαό να έχουμε πίσω τα Γλυπτά του Παρθενώνα. Το Βρετανικό Μουσείο πρέπει να τα επιστρέψει μετά τις τελευταίες εξελίξεις με τις κλοπές πολύτιμων αντικειμένων από τις συλλογές του. Ποιος ξέρει πόσες κλοπές έχουν γίνει ακόμα, όταν εκατοντάδες έργα φυλάσσονται(;) στα υπόγεια του κτιρίου που είχε δημιουργήσει ομάδα σημαντικών αρχιτεκτόνων με επικεφαλής τους Ρόμπερτ Σμιρκ και Τζον Ράσελ Πόουπ. Περιμένουμε τις εξελίξεις γύρω από την επιστροφή των Γλυπτών, οι φωνές συμπαράστασης στο αίτημα της Ελλάδας όλο και πληθαίνουν, κορυφαίες προσωπικότητες των Γραμμάτων και της Τέχνης είναι με το μέρος μας. Εσείς δεν έχετε παρά να ξεφυλλίσετε τις σελίδες του «Πολιτισμού», που όπως πάντα είναι πολύ ενδιαφέρουσες. Ενας απολογισμός με όλα αυτά που έγιναν το καλοκαίρι στην Επίδαυρο, ρεπορτάζ για την Ακαδημία Θεολογικών και Ιστορικών Μελετών Αγίων Μετεώρων, πληροφορίες για το Φεστιβάλ Βενετίας, συνέντευξη με τη Γιώτα Νέγκα, εικαστικές συναντήσεις, μουσική, τα νέα τηλεπαιχνίδια στην TV κ.ά».

— Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τη χρήση του όρου «Ριβιέρα» στον τύπο. Την εβδομάδα που μας πέρασε, μεταξύ άλλων, είχαμε το: «Μια κρυμμένη Ριβιέρα βρίσκεται στην παλιά Αθηνών-Κορίνθου» (Περιοδικό «Κ», ηλεκτρονική δημοσίευση 31/8/23), «Οι διακοπές στην αλβανική ριβιέρα ήταν η απόλυτη τάση του καλοκαιριού» (*Parallaxi, 2/9/23), «5 στάσεις στην Αθηναϊκή Ριβιέρα για κολύμπι – Για όσο διαρκέσει το καλοκαίρι» (Travel.gr, 29/8/23), αλλά και το «Μία πρώτη ματιά μέσα στην πιο πολυαναμενόμενη ξενοδοχειακή άφιξη της Αθηναϊκής Ριβιέρας» (Queen, 4/9/23).

Επείγουσα ανάγκη Grace Kelly.