— «Η αλήθεια είναι ότι πάντα όταν προγραμμάτιζες να κάνεις κάποια ταξίδια στο εξωτερικό για να ενημερωθείς γύρω από τις τελευταίες εξελίξεις στον διεθνή χώρο των εικαστικών τεχνών επέλεγες το Παρίσι και τη Νέα Υόρκη». Έτσι ξεκινάει το editorial τής Μαργαρίτας Σφέτσα στο Βήμα (Πολιτισμός) όπου και μιλάει για τα κέντρα εικαστικών τεχνών ανά τον κόσμο: Νέα Υόρκη, Παρίσι, Βερολίνο, Βαρκελώνη, Λος Άντζελες. Η κ. Σφέτσα, αφού αναφερθεί στις ανακατατάξεις σε αυτό το άτυπο χρηματιστήριο αξιών των εικαστικών μητροπόλεων, κάνει και ένα πέρασμα από τους μεγάλους οίκους δημοπρασιών: Christies, Sotheby’s, Bonhams. Διαβάζουμε για τον τελευταίο: «Ο οίκος Bonhams, από τους μεγαλύτερους διεθνώς, συνδέθηκε με δημοπρασίες που έχουν να κάνουν και με Έλληνες σπουδαίους καλλιτέχνες. Οι δημοπρασίες Greek Sales έφεραν τους Βρετανούς αλλά και εξαιρετικά σημαντικούς ξένους συλλέκτες σε επαφή με την εικαστική ελληνική τέχνη». Περιμένει λοιπόν ο αναγνώστης δυο κουβέντες για την ελληνική εικαστική τέχνη. Διαβάζει: «Πίνακες του Εγγονόπουλου πουλήθηκαν σε αστρονομικές τιμές, όπως επίσης έργα των Παρθένη, Λύτρα, Γύζη, Φασιανού και άλλων έπιασαν πολύ υψηλά ποσά». Η κ. Σφέτσα διαθέτει ταλέντο στο να προσγειώνει τον αενάως αιθεροβάμονα αναγνώστη των σελίδων πολιτισμού στις αδέκαστες αλήθειες των χρηματικών ποσών. Έτσι, κανείς δεν μπορεί να τη μεμφθεί για ασυνέπεια.

— Δυο λόγια για το κείμενο του Δημήτρη Κανελλόπουλου «Μουσική αμβροσία στη Μονή Τοπλού με Ξαρχάκο» (ΕφΣυν, 1-2/10/22). Στο εξώφυλλο του ένθετου «νησίδες» διαβάζουμε: «Θεϊκή συναυλία στη Μονή Τοπλού από τον Ξαρχάκο», στο κείμενο, ο κ. Κανελλόπουλος γράφει «[...] μαγική συναυλία». Ο αναγνώστης στέκει μπροστά στον εκστασιασμένο συντάκτη που ομολογουμένως περιγράφει την αποστολή του στη Κρήτη όχι μόνο με εφηβικό πάθος αλλά και με μια εκμαυλιστική διγλωσσία: «Ο καινούργιος ηγούμενος είναι ένας νέος άνθρωπος και, όπως φαίνεται, αρκετά open minded. Και λειτουργεί -εκτός από τα ιερατικά του καθήκοντα- ως ένας καλός μάνατζερ προωθώντας τα εκλεκτά προϊόντα του μοναστηριού». Ενώ λίγο παρακάτω «Ο συνθέτης βγήκε αμέσως μετά επιλέγοντας για πρώτο κομμάτι το «Μάνα μου Ελλάς» από το «Ρεμπέτικο» (τον καλύτερο -για μένα- ελληνικό δίσκο ever):  Δεν έχω σπίτι πίσω για να ‘ρθω / ούτε κρεβάτι για να κοιμηθώ / δεν έχω δρόμο ούτε γειτονιά / να περπατήσω μια Πρωτομαγιά. / Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα / μου / τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα. / Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια / εσύ φοράς τα αρχαία σου στολίδια / και δε δακρύζεις ποτέ σου μάνα μου Ελλάς / που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς». Δεν πειράζει που λησμονεί να αναφέρει τον Νίκο Γκάτσο· σε σχέση με τον ρόλο του άτεγκτου αριστερού, που συνήθως αναλαμβάνει στις εβδομαδιαίες συνεντεύξεις, το συγκεκριμένο άρθρο αποτελεί όαση. 

— Κάνω ειδική αναφορά σε κείμενο που διάβασα στην ΕφΣυν «Πολιτικά avatar και η μέθοδος Δ.Ψ.». Το κείμενο υπογράφει ο κ. Τάσος Κυπριανίδης που δεν είναι συντάκτης της εφημερίδας αλλά φιλοξενείται στις «νησίδες», στις «βιβλιοαναγνώσεις», στο σημείο όπου γράφουν «[...] αναγνώστες που απευθύνονται σε αναγνώστες για να τους μιλήσουν για κάποιο βιβλίο που τους συνεπήρε». Ο κ. Κυπριανίδης γράφει για το Μια καριέρα - Η πολιτική διαδρομή του Κυριάκου Μητσοτάκη τού Δημήτρη Ψαρρά (Εκδόσεις Νήσος). Το βιβλίο όχι απλώς συνεπήρε τον κ. Κυπριανίδη που το εκθειάζει χωρίς βέβαια να μας αναφέρει κάποιο συγκλονιστικό επιχείρημα πέρα από λίγο πολύ γνωστά σημεία που θέλουν τον κ. Μητσοτάκη παιδί του κομματικού σωλήνα, που «σεμνύνεται για την “επαγγελματική εμπειρία” του, όταν είναι προφανές ότι σημαντικό ρόλο στην πρόσληψή του απευθείας σε διευθυντικές θέσεις μεγάλων τραπεζών έπαιξαν οι γνωριμίες του πατέρα του». Ο κ. Κυπριανίδης είναι πεπεισμένος ότι «[...] η μέθοδος Δ.Ψ.» αναδεικνύει τον τρόπο που λειτουργεί ο πολιτικός ιδεολογικός μηχανισμός και συγκροτεί τα πολιτικά υποκείμενα μέσα στη συγκυρία. Το βιβλίο του Δημήτρη Ψαρρά αποτελεί ένα αδιάσειστο τεκμήριο του καιρού μας και του υποβάθρου που εκτρέφει τους “πρωταγωνιστές”, είδωλα μέσα στον καθρέφτη εκείνης της κοινωνίας που λατρεύει το “ακραίο κέντρο” και τον “κοινό νου” [...]. Είναι πολύτιμο εργαλείο για την κατανόηση της πολιτικής πριν αυτή αποστεωθεί σε μια στρεβλή και ωφελιμιστική για τους κρατούντες “ιστορία”». Το πιο εντυπωσιακό όμως ότι ο συντάκτης, στο τέλος του κειμένου, “ζητάει” να εφαρμοστεί η «Μέθοδος Δ.Ψ.» και στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ! Παραθέτω αυτούσιο το «ΥΓ3» του κ. Κυπριανίδη: «Και τώρα μια επιθυμία μου που μάλλον θα μείνει μετέωρη, διότι εκτιμώ ότι ο Δ.Ψ. δεν θα την υιοθετήσει. Θα άξιζε τον κόπο να υπάρξει και μια τέταρτη εφαρμογή της μεθόδου Δ.Ψ. για την περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ. Κυρίως για την αγωνιώδη προσπάθεια Τσίπρα να κάνει τη στροφή στον “πραγματισμό” αναίμακτα, και την τελική επιλογή του να ακροβατήσει με ένα αυτοαναιρούμενο δημοψήφισμα, ένα νέο μνημόνιο και τα capital controls χωρίς κανένα σχέδιο και με θολή προοπτική. Αλλά προτρέχω να παραδεχτώ ότι η αυθεντική εφαρμογή της μεθόδου  Δ.Ψ. στα πεπραγμένα της ΠΦΑ δυστυχώς δεν θα υπάρξει. Διότι δεν είναι αναγκαίο να συμφωνούμε στα πάντα».

— Φανατικός αναγνώστης της στήλης μού επεσήμανε το άρθρο του κ. Μπαμπινιώτη «Την γλώσσα και τα μάτια μας» στο Βήμα (2-10-22). Το διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον και ξεχώρισα ένα απόσπασμα. Γράφει λοιπόν ο γνωστός καθηγητής γλωσσολογίας: «Το “εννοιολόγιο” τής νόησης εκφράζεται με το λεξιλόγιο τής γλώσσας· οι νοητικές κατηγορίες της νόησης δηλώνονται από τις γραμματικές κατηγορίες και υποκατηγορίες της γλώσσας (αυτός είναι ο ρόλος της γραμματικής)· τις εννοιολογικές και νοηματικές συνάψεις τής νόησης δηλώνουν οι συντακτικές συνάψεις τής γλώσσας (αυτός είναι ο ρόλος τής σύνταξης/τού συντακτικού)». Δεν μπορώ να μην χαμογελάσω στη σκέψη του πάρτι που προκαλούν στις εγκεφαλικές συνάψεις κάθε στοιχειωδώς καταρτισμένου φιλόσοφου του νου, η ακαμψία και οι αυθαιρεσίες αντιστοιχίσεων που υποδηλώνει το συγκεκριμένο απόσπασμα. Δεν έχει όμως σημασία· αλλού εντοπίζεται, για την παρούσα στήλη, η αξία του συγκεκριμένου άρθρου: στο ΥΓ τού κ. Μπαμπινιώτη. «Χαρακτηριστικό παράδειγμα γλωσσικής ακηδίας είναι λ.χ. ότι η δημόσια τηλεόραση (η ΕΡΤ συγκεκριμένα) δεν ευαισθητοποιήθηκε ακόμη να αξιοποιήσει αδαπάνως τις 60 ωριαίες εκπομπές-μαθήματα γλώσσας που με πολύ κόπο, έκταση χρόνου και γνώση των θεμάτων συνέθεσε ο γράφων (εκπομπή “σε προσκυνώ, γλώσσα”) και που αγκάλιασαν προς τιμήν τους το κανάλι τής Βουλής και το ΡΙΚ. Δεν ενδιαφέρθηκε δηλ. ποτέ η ΕΡΤ ώστε αυτή η έτοιμη, έγκυρη και αναγνωρισμένης αξίας γλωσσική προσφορά να περάσει δωρεάν μέσα από την ΕΡΤflix και την ΕΡΤworld στο ευρύτερο ελληνικό κοινό και στην Ομογένεια. Δεν καταλαβαίνει η ΕΡΤ ότι “Ουκ επί σήριαλ μόνοις ζήσεται ο Έλλην τηλεθεατής”;»