"Τον λόγο, πλέον, έχει η Ιστορία. Αυτή θα κρίνει δίκαια και αυστηρά τον Κωνσταντίνο της δημόσιας ζωής". Αυτό είναι ένα απόσπασμα από τη δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη ως πρωθυπουργού για τον πρόσφατο θάνατο του Κωνσταντίνου β΄ (οι υπογραμμίσεις δικές μου), που με προβλημάτισε. Γιατί κάνει υποδείξεις στην Ιστορία πότε θα έχει το λόγο, και πώς θα κρίνει; Και γιατί να τον ακούσει η Ιστορία; 

Aναζήτησα και άλλες δηλώσεις για να δω πώς, με αφορμή τον συγκεκριμένο θάνατο, εμπλέκει ο καθείς την Ιστορία ώστε να αποφύγει να εκφράσει δημόσια αυτά που (δεν) θέλει να πει.

Ο Κωνσταντίνος Τασούλας, ως Πρόεδρος της Βουλής, δήλωσε πως "το λόγο είχε και έχει προφανώς η Ιστορία που ακριβοδίκαια οφείλει να κρίνει". Εδώ αναγνωρίζεται το δικαίωμα της Ιστορίας να κρίνει όποτε θέλει αυτή (καλωσύνη του), αλλά υπάρχει μια σαφής υπόδειξη ως προς τα κριτήρια που οφείλει (!) να έχει. 

Ο Αντώνης Σαμαράς, ως πρώην πρωθυπουργός, εδήλωσε πως "ο ελληνικός λαός τον έκρινε από τότε [1974]. Η Ιστορία θα τον κρίνει κι αυτή…" (η υπογράμμιση δική μου, τα αποσιωπητικά δικά του). Σαφής διαχωρισμός κρίσεων, με τη λαϊκή να έχει συντελεστεί, ενώ η ιστορική θα γίνει μετά θάνατον, ευτυχώς δηλαδή που πέθανε ο άνθρωπος για να προχωρήσει η επιστήμη.  

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, ως αξιωματική αντιπολίτευση, απεφάνθη πως "ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ έχει κριθεί ήδη από την Ιστορία" (η υπογράμμιση δική μου), δηλαδή αυτοί οι προβληματισμοί με την Ιστορία, το πότε και το πώς, είναι εσωτερική υπόθεση της Δεξιάς, για εμάς το θέμα έχει λήξει.

Τελικά, αν υπάρχει κάποιο δίδαγμα από τις παραπάνω δηλώσεις των πολιτικών, είναι ότι πιστεύουν πως η Ιστορία είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε στα χέρια των ιστορικών.