"Δεν μπορείς να πεις για κάτι ότι είναι queer. Το queer διαρκώς αλλάζει, μετατοπίζεται. Άμα ορίσεις κάτι ως queer, σταματάει να είναι. Άρα για μένα είναι χαζή εξαρχής η συζήτηση: queer τέχνη, queer θέατρο. Queer είναι μόνο αυτός που αντιστέκεται. Και δεν ξέρω πολλούς καλλιτέχνες που αντιστέκονται. Ξέρω καλλιτέχνες που γλείφουν. Αρα δεν είναι queer αυτοί που λένε ότι είναι. Σίγουρα ούτε εγώ δεν είμαι - Παναγία μου, δεν νομίζω ότι μου αξίζει αυτή η λέξη. Το queer είναι διαθεματικό, δεν αφορά μόνο τη σεξουαλικότητα: αφορά το περιβάλλον, τις κοινωνικές τάξεις. Ποιο queer στη Στέγη; Και όχι μόνο στη Στέγη, οπουδήποτε σε αυτή την κωλοχώρα".

Έχει πολλαπλό ενδιαφέρον η συνέντευξη του Ηλία Αδάμ στον Γιώργο Βουδικλάρη στην Εφημερίδα των Συντακτών του Σαββάτου (από όπου το παραπάνω απόσπασμα), γιατί εκτός από την κοσμοθεωρία και την προσωπική άποψη του καλλιτέχνη και του δημοσιογράφου για το ρόλο τους, επιχειρείται ένας προσδιορισμός του όρου "queer", όρος που φαίνεται να είναι τόσο ευρύς σήμερα όσο και ο όρος "rock" στη δεκαετία του 1970 ή ο όρος "αριστερά" στη δεκαετία του 2010: όλοι οι καλοί χωράνε. Όλοι; Όχι ακριβώς ― μόνον όσοι πληρούν τα κριτήρια που μας βολεύουν. 

Κατά τα άλλα, η εβδομαδιαία στήλη του Γιάννη Η. Χάρη δυστυχώς εσταμάτησε, και έχουμε έναν λόγο λιγότερο να αγοράζουμε τη συγκεκριμένη εφημερίδα.