Σαφώς αυτό που κάνει τον Τζούμα πιο συμπαθή είναι το μένος ακύρωσης που εισέπραξε λίγο πριν το τέλος του, αλλά αυτό είναι ένα τυχαίο συμβάν που θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα που έχει δημόσιο βήμα.

Εντυπωσιάζομαι πώς με αφορμή τον Τζούμα γράφουν ξανά κάποιοι για «ελληναρία», εστετισμό, και την καλλιέπεια του θανόντος, αφήνοντας υπονοούμενα για το πού στέκει το σωστόν και το όμορφον.

Εντυπωσιάζομαι που κανείς δεν βγαίνει να πει πόσο κοινότοπη και βαρετή ήταν αυτή η εκπομπή του στο ραδιόφωνο – εκπομπή που τα λεγόμενα του Τζούμα συναγωνίζονταν σε κοινοτοπία τις μουσικές επιλογές, που γενικά χαρακτηρίζουν τον «Εν Λευκώ». Αλλά και πώς να το πει όταν εκπομπή, και σταθμός, έφερνε και φέρνει νούμερα.

Κανείς νηφάλιος τω πνεύματι δεν θα έπρεπε όμως να τον νεκρολογεί και να πολιτικολογεί αν πραγματικά τον εκτιμούσε. Αλλά βέβαια αν δεν ήταν η νεκρολογία αφορμή για πολιτικολογία, τι θα ήταν;