To ουσιαστικότερο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια είναι σημειολογικό, και δημιουργήθηκε από τότε που την ηγεσία του την ανέλαβε ο Στέφανος Κασσελάκης. Ως τότε, ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε τη γνωστή και δοκιμασμένη γλώσσα της πολιτικής στην Ελλάδα, όπως την δίδαξε ο Ανδρέας Παπανδρέου, και όπως την έχει μάθει όλος ο κόσμος ― ο κόσμος ξέρει πια τι σημαίνει η κάθε λέξη και έκφραση, και πόσο την εννοεί ο εκάστοτε πολιτικός. Μπορεί ο κόσμος να έκανε κάποτε μιαν εξαίρεση για τον Αλέξη Τσίπρα (η περίφημη "αναστολή δυσπιστίας" ή "suspension of disbelief", όρος που διατυπώθηκε το 1817 από τον Κόλεριτζ) γιατί θα ήθελε ο σ. Τσίπρας να είναι διαφορετικός, αλλά στην πράξη το αποτέλεσμα δεν ήταν ικανό για να συντηρήσει την ψευδαίσθηση της διαφορετικότητας και τον σ. Αλέξη στην εξουσία.
Ο σ. Στέφανος, από την άλλη, άρχισε να μιλά διαφορετικά ευθύς εξ αρχής για δύο λόγους: ο ένας είναι ότι ήθελε ως αυτοδημιούργητος ελληνοαμερικανός εφοπλιστής να μεταφέρει αυτούσιες λέξεις και εκφράσεις από τα αμερικανικά (Βλέπε "σηπτική δεξαμενή" [septic tank] αντί για "βόθρος" στο εξοχικό του), και ο άλλος είναι ότι τα ελληνικά του είναι μάλλον χειρότερα από τα ελληνικά του Τόμας Ουόκαπ. Το αποτέλεσμα είναι πως ούτε αυτός ξέρει πώς να εκφραστεί, ούτε αυτός που τον ακούει δεν ξέρει τι ακριβώς μήνυμα θέλει να περάσει ο εκλεγμένος Πρόεδρος. Είμαστε όλοι, αν όχι χαμένοι, σίγουρα παγιδευμένοι στη μετάφραση (από τα αγγλικά στα ελληνικά, αλλά και στην ενδογλωσσική από τα ελληνικά στα ελληνικά).
Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η πρότασή του (εκτός καταστατικής διαδικασίας, αλλά αυτές είναι λεπτομέρειες για έναν σταρ του διαμετρήματός του) για αλλαγή του ονόματος του «Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς» σε «Συνασπισμό Σύγχρονης Αριστεράς». Δεν είναι ότι δεν ξέρει τι σημαίνει η λέξη "ριζοσπαστική", άλλωστε μπορεί να το γκουγκλάρει και να του βγάλει "radical". Το πρόβλημα, προτείνω, είναι ότι δεν ξέρει τι σημαίνει στα ελληνικά "Σύγχρονη" και ποια η διαφορά από το "Μοντέρνα".
Μπορεί στο εξωτερικό αυτά τα θέματα να είναι από καιρού λυμένα, αλλά εμείς το έχουμε ξαναζήσει αυτό στη χώρα μας, με τη σύγχυση των εννοιών στο «Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης» και το «Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης» ― έννοιες συναφείς αλλά διόλου ταυτόσημες. Ένας «Συνασπισμός Μοντέρνας Αριστεράς» θα ήταν όντως ριζοσπαστική πρόταση, και λίαν ταιριαστή με την δημόσια εικόνα του σ. Στέφανου, την οποία με τόσο κόπο και χρήμα καλλιεργεί, πλην όμως δεν καλύπτει συντρόφους που είναι πιο παραδοσιακοί και λιγότερο προχώ.
Λίγη σημασία έχουν όλα αυτά πάντως. Έτσι όπως πάει το κόμμα, σε λίγο καιρό θα γίνει ένα μεγάλο θεματικό πάρκο ("theme park"), θα μετονομαστεί σε «Μουσείο Σύγχρονης Αριστεράς ― Kasselakis Estates», θα βγάζει το δικό του κρασί και θα διατίθεται για συνεστιάσεις, δεξιώσεις, γάμους, βαπτίσια, μνημόσυνα και μυστήρια της θρησκείας μας γενικότερα. Με αριστερό πρόσημο, πάντα. Και κουίρ, επίσης.
Για την έννοια "Αριστερά" θα μιλήσουμε άλλη φορά.