Στο ρεπορτάζ για το πρόσφατο μνημόσυνο του Κωνσταντίνου β΄ παρατήρησα μια λεπτομέρεια που την θεώρησα ενδεικτική :

«Μετά το τέλος του μνημοσύνου οικογένεια και καλεσμένοι μεταφέρθηκαν στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος για το συνηθισμένο καφέ και τα συλλυπητήρια».

Λεπτομέρεια ενδεικτική για το status του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, το οποίο αφού διατίθεται πλέον για μνημόσυνα, θα έπρεπε να μπορεί να διατεθεί και για γάμους, βαπτίσια, παιδικά πάρτυ, κοπή πίτας και άλλες εθιμικές τελετές όπως κούλουμα, τσικνοπέμπτη, βραδιά ρακόμελου, γιορτή προβατίνας κλπ.

Ενδεικτική και για το status των Γλύξμπουργκ, που δεν βρήκαν πιο ταιριαστό χώρο για να δεχτούν τα συλλυπητήρια. Αλλά πόσο ταιριαστό ήταν, τελικά, το όλο σκηνικό, αφού επίσημος προσκελημένος της βασιλικής οικογένειας ήταν (κατά δήλωσή του) ο Σπυρίδων-Άδωνις Γεωργιάδης, ο οποίος προσήλθε στην εκκλησία με κουστούμι και μοκασίνια (και όχι δετά παπούτσια), ώστε να επιδείξει την απαστράπτουσα σινιέ αγκράφα τους και να κάνει απόσβεση.