Στη δεκαετία του 1980, υπηρετώντας τη στρατιωτική μου θητεία στη Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών Ναυτικού, ανέλαβα ως τεχνίτης πυροβόλων με πτυχίο φιλολόγου να εκκαθαρίσω τη βιβλιοθήκη του στρατοπέδου από φθαρμένα, περιττά, ακατάλληλα ή εθνικώς ύποπτα βιβλία. Τα πέρασα ένα-ένα και ξαπέστειλα κάμποσα για καταστροφή, συντάσσοντας και το σχετικό πρωτόκολλο. Από τα έντυπα που εξέτασα, μου εντυπώθηκε ένα που αυτοδιαφημιζόταν με έπαρση, χρησιμοποιώντας το σύνθημα «Τα μόνα γνήσια και αλάθητα». Ψάχνοντας στο ίντερνετ, κάπου σαράντα χρόνια αργότερα, το βρήκα στο σάιτ της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Είναι τα πεζογραφήματα του Κρυστάλλη, και μάλιστα ο πλήρης υπότιτλος είναι ακόμα πιο εντυπωσιακός: «Τα μόνα γνήσια και αλάθητα: Λίαν κατάλληλα δια την χαλύβδωσιν/του εθνικού φρονήματος των ελληνοπαίδων». Όλο τούτο σε έκδοση του 1965, σε καιρό Δημοκρατίας. 

Το σύνθημα αυτό μου ήρθε στο μυαλό όταν διάβασα σήμερα την «σημαντική ανακοίνωση» τoυ ομίλου εταιρειών Alter Ego Media, ο οποίος εκδίδει μεταξύ άλλων και την εφημερίδα με τίτλο Το Βήμα, σχετικά με την απόλυση ενός εργαζομένου από την εφημερίδα. Έγινε μια πρόταση στον εργαζόμενο, λέει ο όμιλος,«να μείνει στο περιθώριο». Ό,τι και να σημαίνει αυτό. Πλην όμως, «Μη αποδεχόμενος τη λογική και δίκαιη πρότασή μας», ο εργαζόμενος «έθεσε εαυτόν εκτός ομίλου». Κακό του κεφαλιού του, λοιπόν. Μάλλον θα έκανε κοπάνα τη μέρα που χαλυβδώνανε το φρόνημα στην τάξη του, κι έτσι δεν μπορούσε να διακρίνει τι είναι γνήσιο και τι αλάθητο, τι λογικό και τι δίκαιο. Σε καιρό Δημοκρατίας επίσης.